Rozdział 31

   Właściwie nie było w tym nic dziwnego. Zaczęli wędrować na dobre, zatrzymując się tylko późnym wieczorem pod jakimś drzewem, przebywać ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę, ciągle obok siebie. To po prostu nie działało. Wszystko co razem przeszli, wszystko co ich połączyło odchodziło w niepamięć, przysłaniane przez sprzeczki i kłótnie. Wystarczyło, by wiecznie marudzący Hidan wypowiedział jedną uwagę za dużo, by rozpętać między nimi prawdziwe piekło. Wystarczyło, że Anayanna rzuciła swoim zwyczajem kilka kąśliwych uwag pod jego adresem, a rzucali się sobie do gardeł.

   Siedzieli na przeciwko siebie, po dwóch stronach ogniska. Otaczał ich zbity krąg drzew, a trawa pokrywająca małą polankę na której odpoczywali była wilgotna od wieczornej rosy.

Hidan grzebał palcem przy ciągle krwawiącej ranie na barku, z zamyślonym wyrazem twarzy.

   - Wiesz, nic z tego nie będzie – odezwał się cicho.

   - Z czego?

   - Z nas. Nie umiemy żyć ze sobą na co dzień, nie funkcjonujemy w ten sposób.  Porozumiewamy się tylko w obliczu śmiertelnego zagrożenia, albo gdy jedno z nas jest tak wykończone, na głowie czy ciele, że nie ma nawet siły żeby próbować zabić tego drugiego.

   - Nie szkodzi – Hidan poderwał głowę, słysząc jej beztroski ton, odrobinę zawiedziony bo jednak myślał, że coś dla niej znaczy. – Chodzi mi o to, że to nie jest ważne. Nie musimy się obnosić z tym, że jesteśmy dla siebie ważni, spędzać wieczorów na pogaduszkach, ani udawać przyjaciół. Przecież nie jesteśmy nimi, to jest.. coś innego. Wystarczy, że będziemy pamiętać, że w razie czego możemy na siebie liczyć. Ja nie zapomnę nigdy i poczekam na te lepsze czasy, kiedy przestaniesz wkurzać mnie każdym swoim słowem i łatwiej będę znosiła twoje towarzystwo. To nam wystarczy Hidan, nie wypalimy się, bo nie pozwolimy temu uczuciu płonąć.

   Milczał chwilę, wyraźnie zamyślony. Przez swoją nieuwagę znacznie poszerzył ranę, tak że świetle ogniska błyszczało świeże mięso, wystające zza poszarpanych brzegów.

   - Nikt nie musi wiedzieć, że przez przypadek staliśmy się dla siebie kimś więcej – kontynuowała Anayanna. – Ani, że nie jesteś tylko pustym opakowaniem zaprogramowanym na śmierć i seks, a kimś lepszym. Ani tym bardziej o tym, że prawie umarłam i potem prawie się załamałam, a ty mnie uratowałeś. Wchodzisz w to? – spytała, gdy nie skomentował jej słów.

   - Jak się wypniesz to wejdę.

   Jego oczy rozbłysły złośliwie, a na usta wkradł się paskudny uśmieszek. Anayanna zachichotała, zdając sobie sprawę, że przed misją, za podobną uwagę pewnie próbowałaby oderwać mu głowę.

   Ulga która ich ogarnęła, była wręcz namacalna. Przestali się dusić w swoim towarzystwie i czekać na potknięcie tego drugiego, żeby wyładować ciążące emocje. Niewypowiedziane słowa nie drapały ich w gardła, bo wszystko zostało już uporządkowane i wyjaśnione.

   Hidan po staremu wygłaszał swoje niewybredne uwagi, a Anayanna udawała rozgniewaną, choć tak naprawdę miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Nawet nie zauważyli, kiedy znaleźli się obok siebie i po prostu rozmawiali, od czasu do czasu wrzucając pojedyncze gałązki do ognia.

   Noc zapadła już całkowicie, ciężkie chmury przykryły szczelnie niebo, a  las wypełnił się odgłosami zwierząt, które dopiero po zmroku budziły się do życia. Nagle przez głos Hidana i pohukiwanie sowy przedarł się inny dźwięk, zupełnie nie pasujący do dzikiej okolicy. Anayanna błyskawicznie poderwała się do pionu i klepnięciem w ramie dając znak Hidanowi, wskoczyła na grube gałęzie drzewa stojącego najbliżej.

   - O proszę cię – dobiegł ją z dołu kpiący głos Jashinisty. – Będziesz czekać w bezpiecznej kryjówce aż pokaże się przeciwnik, a potem zrobisz mu niespodziankę? Jak tchórzliwie.

   Hidan nie był rozważny, rozsądny ani tym bardziej roztropny. Kiedy wyszkolony shinobi wyczuwał zagrożenie, instynktownie szukał bezpiecznego miejsca do obserwacji, by ocenić siły wroga i zyskać przewagę dzięki efektowi zaskoczenia. Hidan nie był wyszkolonym ninja. Był zwierzęciem, które zabijało dla własnej uciechy. On nigdy nie wyczuwał zagrożenia, walka była dla niego zabawą, a jego instynkt podpowiadał mu tylko jedno. Brutalne morderstwo. Anayanna słyszała plotki, że nigdy nie ukończył Akademii Ninja, a swoją opaskę z przekreślonym symbolem Yugakure zdarł z jednego z trupów, podczas demolowania rodzinnej wioski.

   Hidan porwał spod drzewa swoją kosę i z szerokim uśmiechem oczekiwał przybycia gości. Anayanna przykucnęła wysoko na gałęzi i spokojnie oczekiwała na rozwój zdarzeń.

   Nagle na polanę wdarła się szóstka ninja. Widać było, że doskonale zdawali sobie sprawę z ich obecności, każdy z nich nadbiegł z innej strony, otaczając Hidana, który na ich widok wyraźnie się rozpromienił. Shinobi ubrani byli w standardowe mundury Konohy, a ich twarz zakrywały maski ANBU.

   Kilkanaście metrów nad nimi Anayanna zacisnęła ręce na gałęzi, doskonale rozpoznając ich chakry. Piątka z nich należała do oddziału, którego kiedyś też była członkiem i miała przejąć nad nim dowodzenie. Nie doszło do tego, bo musiała wracać do swojego kraju, ale najwyraźniej drużyna dostała innego kapitana. Jego chakrę też mgliście znała, ale tylko dlatego, że długo przebywała w Wiosce Liścia. Nie umiała jej przypasować do żadnej twarzy.  

   Nie wiedziała jeszcze, co czuje w związku z pojawieniem się jej starych znajomych. Czy będzie umiała ich zabić? A może nie stanowi to dla niej żadnej różnicy?

   Hidan rozpostarł szeroko ramiona w powitalnym geście, jakby próbował ich wszystkich utulić.

   - Gdzie osoba, która ci towarzyszyła? – odezwał się grubym głosem ten, którego Anayanna oznaczyła jako nowego kapitana.

   - A bo ja wiem? Włóczy się gdzieś po lesie, pewnie próbuje zagadać do jakiegoś dzika, czy innej gadziny.. Ten typ tak ma.

   Kapitan skinął ręką na shinobi po swojej prawej, a on wyjął z kieszeni latarkę i poświecił nią prosto w twarz Hidana. Jashinista zaklął zaskoczony i zmrużył oczy. Dowódca nie przejmując się jego wyzwiskami odwołał podwładnego, a po wyłączeniu latarki polanę znowu oświetlało tylko ognisko.

   - Pasujesz do rysopisu, jesteś więc jednym z ninja, którego poszukujemy. Jesteśmy oddziałem siódmym, odpowiedzialnym za znalezienie i sprowadzenie do Konohy shinobi  z Kirigakure, w celu przesłuchania. Poczekamy tutaj na twoją towarzyszkę, czy wolisz poszukać jej po drodze?

   W odpowiedzi Hidan posłał mu głupawy uśmieszek, ale zaraz, jakby nie mógł się powstrzymać, zarechotał głośno i drwiąco

   - Eee jeśli myśli pan, że ja ten.. oddam się w wasze ręce.. dobrowolnie i grzecznie pójdę do waszej cholernej wioski.. – Hidan schował twarz w dłoniach i zaśmiał się szaleńczo. – No wyjaśnijmy sobie coś koleś.. – tak szybkim, że prawie niewidocznym ruchem dobył kunai i rzucił nim w Kapitana. Ostrze zatopiło się w jego brzuchu. – Żebyś się kurwa nie pomylił..

   Ciało mężczyzny z głośnym pyknięciem rozpłynęło się w kłębach dymu i to samo po chwili stało się z jego podwładnymi, kiedy Hidan w przypływie furii porwał z ziemi kilka kamieni i celnie trafił każdego z nich.

   - Pierdolone tchórze! Wyłazić skoro chcecie mnie zaprowadzić do Konohy, zobaczymy czy dacie rade!

   Anayanna, siedząc spokojnie na drzewie, załamywała ręce nad jego zachowaniem, gdy miotał się po polanie wyraźnie wściekły. Już prawie zdążyła zapomnieć, że przecież ma do czynienia z niezrównoważonym psycholem.

   Wyszkolony oddział ANBU oczywiście nie dał się sprowokować głupawymi okrzykami, nawet jeśli Hidan z zapałem obrażał ich matki, babki i całe rodziny, do kilku pokoleń wstecz.

   W końcu zaatakowali.

   Przez kilkanaście minut Anayanna obserwowała, jak toczą między sobą zaciętą walkę. Hidan był skuteczny i efektowny, stawiał na brutalną siłę, a dzięki swojej nieobliczalności miał zwykle przewagę, bo trudno było przewidzieć jego następny krok. Atakował wściekle, czasami dziwacznie i bardzo kreatywnie, a wszystko po to by zadać przeciwnikowi jak najwięcej obrażeń. Jeśli jednak przeciwnik posiadał wyższy poziom inteligencji niż przeciętny, mógł wymyślić dobrą taktykę. Tak było właśnie w tym przypadku. ANBU atakowali w dwójkach, wyskakując nagle zza drzew w różnych częściach lasu. Gdy Hidan parował kosą atak napastnika z przodu, kolejny zamierzał się na niego od tyłu. Wymieniali się co chwilę, tak żeby żaden nie spędził na polanie zbyt dużo czasu i nie wykorzystał za wiele chakry.

   Ale Hidan był Hidanem, a jego głównym atutem była nieśmiertelność. Nieważne jak pomysłowo atakowali przeciwnicy, ani jakich jutsu używali, w końcu trzech z nich było martwych.

   Paskudnie okaleczone trupy leżały na gołej glebie, bo jeden z członków oddziału świetnie posługiwał się katonami. Wsparł się dodatkowo ich ogniskiem, więc w krótkiej chwili wielki, płomienisty smok spalił całą roślinność na polanie i osmolił drzewa dookoła. Na Hidanie nie zrobiło to jednak wrażenia i kilka sekund później ten sam mężczyzna dołączył do swoich dwóch, już martwych towarzyszy.

   Reszta oddziału rzuciła się na Jashiniste w momencie, gdy ten był w trakcie rozkoszowania się kolejnym, małym zwycięstwem. Kobieta zgrabnym kopnięciem wytrąciła mu z dłoni kosę, a jej kompan unieruchomił wszystkie kończyny Hidana w twardej skale, która nagle wyrosła z podłoża. Kapitan podszedł do niego od frontu, uzbrojony jedynie w kunai i przekonany najwyraźniej o ich zwycięstwie. Wszyscy ocaleli nosili na sobie wyraźne ślady walki i z bólem patrzyli na swoich poległych sprzymierzeńców. Stracili czujność i Anayanna była tym bardzo rozczarowana. Gdyby ona była ich kapitanem, nigdy by nie dopuściła do takiego niedopatrzenia. Ale na to za późno.

   Skoczyła w dół, gdy kapitan miał zamiar najwyraźniej coś powiedzieć. Szczęściem znajdował się dokładnie pod gałęziami, na których wcześniej siedziała. Wylądowała na jego plecach, a on zachwiał się, przygnieciony nagłym ciężarem. Zanim zdążył upaść, skręciła mu kark i zgrabnie zeskoczyła na ziemię.

Kobieta i mężczyzna byli w wyraźnym szoku, dobyli broni i przyjęli pozycje obronny. Anayanna jednak zignorowała ich obecność, podeszła do Hidana i zacmokała z dezaprobatą.

   - Tak dać się zrobić.. trochę frajersko nie sądzisz?

   - Stul się – odwarknął, ale na jego wargi wypłynął krzywy uśmieszek.

   Anayanna kilkoma silnymi ciosami, rozjarzonej czerwienią dłoni, skruszyła skałę, a Hidan roztarł zdrętwiałe nadgarstki. Więcej czasu na pogaduszki im nie dano, bo przeciwnicy otrząsnęli się z zaskoczenia i zaatakowali. Kobieta natarła na Anayanne używając taijutsu, więc przez chwilę wirowały dookoła siebie, zadając pojedyncze ciosy i raczej unikając zwarcia. Kątem oka Ana widziała, jak Hidan uderza głową mężczyzna o drzewo i dusi go, aż tamten wybałusza oczy, puchnie na twarzy i wiotczeje. Odrzucił jego truchło ze wstrętem, na ciała jego poległych towarzyszy.  Prawie w ostatniej chwili Anayanna odchyliła się do tyłu, a kunai przeleciał kilka centymetrów nad jej twarzą. Straciła równowagę, więc musiała podeprzeć się rękami i wyrzucić nogi w górę, robiąc salto. W tym czasie Hidan dorwał kobietę i zamierzył się na nią swoją kosą. Niewiele brakowało by kunoichi skończyła bez głowy, gdy Anayanna chwyciła trzon, unieruchamiając broń. 

   - Co ty odpierdalasz? – warknął Hidan, spoglądając na nią przez ramię.

   Ana nie odpowiedziała, odpychając jego rękę i podchodząc do kobiety. Była wyczerpana, nie miała już broni ani chakry. Jakimś cudem maska przedstawiająca jelenia ciągle tkwiła na jej twarzy, ale do czasu. Anayanna zerwała ją jednym ruchem, rzuciła na ziemię i skruszyła, celnym uderzeniem buta. Potem podniosła głowę i odgarnęła włosy, by kunoichi miała dobry widok na jej twarz.

   Starczyło kilka sekund, a pomimo czarnych włosów i czerwonych oczu, kobieta ją rozpoznała. Anaynna widziała to po nagłym rozszerzeniu jej źrenic, bladości i drżeniu ciała.

   - Ana-hime.. niemożliwe – wyszeptała, a Anayanna z roztargnieniem pomyślała, że dawno nie słyszała tego zwrotu. W Akatsuki nikt nie traktował jej z takim szacunkiem jak w Konosze, tam mieli gdzieś jej pochodzenie.

   - Hej B..

   - Nawet się nie waż! – kobietą targnęła nagła furia, w momencie gdy Ana miała wypowiedzieć jej pseudonim, nadany lata temu i używany tylko w ich oddziale. Przywoływał wiele wspomnień i Anayanna nie zdziwiła się, widząc jej reakcję. – Jak mogłaś.. oni wszyscy.. Jak mogłaś ich zabić?! – brodą skinęła w kierunku nieżywych mężczyzn, jej twarz błyszczała od łez.

   - Przecież to nie ja – odparła spokojnie Anayanna.

   - Ale.. pozwoliłaś mu na to! – rzuciła pełne nienawiści spojrzenie Hidanowi. – Byli twoimi towarzyszami, przyjaciółmi..! Na ilu misjach byliśmy razem.. treningach.. A ty patrzyłaś spokojnie jak on ich mordował i nic nie zrobiłaś! Zabiłaś kapitana i masz zamiar zabić mnie! Stałaś się potworem, mordercą, podczas gdy cała Konoha zachodzi w głowę co się stało, Hokage ciągle wysyła ekipy poszukiwawcze, a wszyscy.. wszyscy chcą cię ocalić! -  wpadła w prawdziwą histerię, krzycząc, roniąc łzy i szlochając rozdzierająco. Anayanny to nie dziwiło, zawsze była uczuciowa i wrażliwa. – Gdybyś wiedziała co działo się w wiosce po twoim porwaniu.. nie stałabyś tu tak spokojnie. Oni cierpieli Ana, twoim przyjaciele.. Hatake.. Kami-sama gdybyś zobaczyła wtedy Kakashiego, cholera nie patrzyłabyś na mnie w ten sposób! Zdrajca! Gdybyś była w niewoli.. gdyby cię więziono, tak jak podejrzewaliśmy.. ale nie.. Ty chodzisz jak gdyby nigdy nic po świecie i mordujesz byłych znajomych..  Nienawidzę cię, zasługujesz na śmierć!

   Głowa kobiety gwałtownym ruchem odwróciła się w bok, kiedy Anayanna wymierzyła jej siarczysty policzek.

   - Żałosne – oznajmiła lodowatym tonem. – I ty należysz do elitarnego ANBU? Prawdziwy shinobi powinien umieć ukrywać swoje emocje, szanuj się dziewczyno. Nic nie wiesz, a jeszcze mniej rozumiesz – wycedziła, chwytając jej podbródek i wbijając w niego boleśnie paznokcie. Szarpnięciem zmusiła ją do patrzenia w swoje płonące gorączkowo oczy. – Nie zabiję cię, chociaż najchętniej obdarłabym cię ze skóry. Przydzielam ci misję, wyobraź sobie, że jednak nie wyjechałam i jestem teraz twoim kapitanem. Nie toleruję nieposłuszeństwa, bezmyślności ani panikowania. Spokojnie wrócisz do wioski i przekażesz im moje słowa. Tak, stałam się potworem i mordercą. Niech Hokage przestanie marnować ludzi na bezmyślne wyprawy poszukiwawcze, niech przestaną się martwić, wyczekiwać i rozmyślać. Niech Kakashi.. weźmie się w garść, bo nic już nie będzie takie samo. Tak, chodzę po świecie i morduję znajomych – puściła jej twarz i sięgnęła po rękę Hidana. Zdarła z jego przedramienia czarny materiał, którym opatrzył ranę po jednej z ich niedawnych potyczek. Jego wewnętrzna strona była zakrwawiona, ale jej chodziło o kawałek czerwonej chmury, z białym obramowaniem. Materiał był strzępkiem jej płaszcza, reszta przepadła podczas licznych walk. Rzuciła go kobiecie. – Nienawidzę siebie i tak. Zasługuję na śmierć.

   Odwróciła się i ruszyła w stronę lasu, po chwili dołączył do niej Hidan. Na skraju polany spojrzała przez ramię na kunoichi. Była tak osłabiona po walce, że teraz kiedy adrenalina powoli opuszczała jej ciało, opadła na kolana i skuliła się, przyciskając do siebie kawałek płaszcza.

   - Akatsuki.. – wyszeptała zduszonym głosem.

   - Żegnaj Akino.

*

   Długo nie wędrowali, oddalili się tylko o jakieś dwa kilometry od polany. Hidan krwawił z wielu miejsc, więc postanowili zrobić postój na resztę nocy, której zresztą też było już niewiele. Anayanna otworzyła apteczkę, którą zabrał jednemu z trupów i wygrzebała z niej potrzebne przyrządy. Rana, jeszcze niedawno z nudów rozgrzebywana przez Hidana, ciągnęła się teraz na kilkanaście dobrych centymetrów i bez ustanku krwawiła. Wymagała zaszycia, bo Anayanna nigdy nie praktykowała medycznego jutsu i nie znała na nią innego sposobu. Odkaziła ją, a potem nawlekła igłę i nierównymi szwami zaczęła łączyć poszarpane brzegi.

   - Widzę, że spuściłeś z tonu – zauważyła z rozbawieniem, bo Hidan od kilku minut zaciskał zęby i pięści. Ten rodzaj bólu nawet dla niego nie był przyjemny.

   - Spuścić to ja ci się mogę na.. – odparł przekornie mimo wszystko, ale nie dokończył bo Anayanna wcisnęła mu bandaż do ust.

   - Nie kończ bo możesz zaraz nieodwracalnie stracić zdolności rozrodcze..

Po opatrzeniu wszystkich ran oparli się o drzewa i zapadli w płytkie drzemki. O świcie ruszyli dalej, siedziba była już coraz bliżej.

*

   - Bogowie to była najdłuższa misja w całym moim życiu.. nigdy więcej – Anayanna oparła się o głaz, na którym w dniu rozpoczęcia zadania czekała na Jashiniste.

   - Ile nas nie było?

Anayanna zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią.

   - Coś około miesiąca.. może trochę ponad.

   - Rudy nas zje – oświadczył Hidan, kiwając powoli głową. – Albo pewnie myśli, że już dawno zginęliśmy i nas olał. Może nawet zdążył znaleźć jakieś zastępstwo?

   - Nie dramatyzuj, zaraz się dowiemy.

Anayanna wykonała kilka pieczęci i stanęli przed otwartym wejściem do pieczary, biorąc głębokie wdechy.

   - Wiesz.. – zaczęła – pomimo wszystko.. a jest tego naprawdę dużo.. było fajnie. Dzięki.

   - Weź bo się wzruszę.

   - Chciałabym to widzieć.

   - Spoko było cię nie nienawidzić przez chwilę. Do zobaczenia kiedyś -  szarmanckim gestem zaprosił ją do środka, ale gdy zrobiła krok odepchnął ją lekko i sam wrył się do korytarza. – Bez przesady – krzyknął jeszcze przez ramię.

   Anayanna zaśmiała się pod nosem, ruszając za nim. Wreszcie w domu. Przechodząc koło salonu słyszała ożywione rozmowy zebranych i wrzask Hidana ‘KAKAZU SKARBIEEE! NIGDY WIĘCEJ NIE OŚMIELĘ SIĘ NA CIEBIE NARZEKAĆ, TYLKO NIE ZOSTAWIAJ MNIE NA PASTWĘ TEJ WARIATKI! TAK TĘSKNIŁEEEM..!’ Odpowiedzi Kakazu nie dosłyszała, ale pewnie nie była aż tak entuzjastyczna. Olała Lidera, bo wiedziała, że Hidan z nim porozmawia. Pewnie jego wywód będzie mocno podkoloryzowany, ale sprostuje go innym razem. Teraz chciała zrobić coś innego.

   Wędrując znajomymi korytarzami czuła jak zalewa ją fala nostalgii. Nie tęskniła za tym miejscem ani jego mieszkańcami  podczas misji, ale kiedy w końcu się tutaj znalazła.. zrozumiała jak bardzo jej wszystkiego brakowało. A gdyby wtedy jednak umarła..

   Dlatego w potarganych ciuchach, roztrzepanych włosach, zmęczona i wykończona, poszła prosto do pokoju Itachiego. Dlatego od progu zrzuciła z siebie coś, co kiedyś było czarną suknią i nie protestowała, kiedy zimne dłonie zaczęły krążyć po jej ciele, a gorące usta dotknęły jej własnych. Bo gdyby jednak wtedy umarła.. w piekle miałaby czego żałować. 

_____________________

Tamtaratam taaaaam! Oto i powrót do siedziby!

Sama nie dowierzam, że misja która była takim spontanicznym pomysłem, rozciągnęła się na ponad dziesięć notek, oh god ;__; ale nie narzekam, bo to zmieniło całą koncepcję opowiadania i otwarło mi oczy, na cukierkowość do której wcześniej miałam słabość.. Nigdy więcej!

Nie zdążyłam na tym blogu złożyć wam życzeń nowo rocznych, ale mam nadzieję, że po udanym Sylwestrze dobrze wam się powodzi ;D i oby tak było przez cały nadchodzący rok!

Kocham was ♥