Rozdział 12

  Po dość długim czasie nieustającego biegu, wyszli z lasu na kamienne urwisko. Kilkanaście kilometrów niżej, w dolinie, mieściła się średniej wielkości wioska, otoczona ze wszystkich stron górami. Zetsu zaczął tłumaczyć jej, gdzie znajduje się dom tej rodziny i jaki będzie najlepszy plan na ciche pozbycie się ich, ale uciszyła go gestem ręki. Stanęła nad krawędzią urwiska przymykając oczy. Wciągnęła gwałtownie chłodne, nocne powietrze. Poczuła znajome ukłucie w piersi i mocniejszy niż zwykle, ból głowy. Ekscytacja opanowała powoli jej ciało, przyprawiając o silne dreszcze. Nie opierając się dłużej rosnącemu szaleństwu, pozwoliła aby wokół jej ciała rozpaliła się czerwona poświata mocy. Głęboką cisze przerwał jej głośny, szaleńczy śmiech. Odwróciła się w stronę swojego towarzysza, posyłając mu szeroki uśmiech. Przechyliła się do przodu..

*_**

  

   Ze zdziwieniem i zainteresowaniem obserwowali pojawiające się w ich głowach obrazy. Dziewczyna widziana oczami Zetsu, stała na krawędzi skały, jej ciało drżało jakby w jakimś ataku. Poczuli wybuch niesamowicie silnej energii i zobaczyli przysłaniającą ją czerwoną poświatę. W uszach brzmiał im jej śmiech. Chichotała z wprawą zawodowego wariata. Po chwili Anayanna odwróciła się przodem i mogli zobaczyć wykrzywioną w diabelskim grymasie drobną twarzyczkę. Nagle dziewczyna przysunęła się jeszcze bardziej w stronę krawędzi i.. rzuciła się w przepaść.

*_**

   W uszach dźwięczał jej, własny głośny śmiech i świst powietrza. Szybowała głową w dół z zawrotną prędkością. Ogarnęła ją niesamowita wolność i swoboda. Beztrosko rozbawiona roześmiała się głośniej.

   

Chce być wolny spadając w nicość

*_**

  

   Niektórzy aż sapnęli ze zdziwienia. Przez chwile widzieli czerń, kiedy Zetsu znajdował się pod ziemią, po czym stał już na ulicy, pogrążonej we śnie wioski. Uczynił to tak szybko, że księżniczka jeszcze nie przestała spadać. W powietrzu zrobiła kilka obrotów, aż w końcu z niesamowitą siłą rąbnęła w ziemie, wznosząc tumany kurzu. Gdy zasłona już opadła, zauważyli ją, stojącą pośrodku olbrzymiego krateru. Przebudzeni hałasem ludzie, zapalali w domach światła i wyglądali przez okna.

*_**

   Wyskoczyła zwinnie z dziury i nie zwracając uwagi na swojego partnera zagłębiła się w ulice wioski. Czuła, że ruszył za nią. Zwiększyła natężenie mocy i szybkim ruchem ręki zmiotła z powierzchni ziemi, stojące po obu jej stronach rzędy domów. Ludzie znajdujący się w dalszej części wioski zaczęli wychodzić na ulicę. Ból huczał jej w głowie, obijając się po czaszce. Dzwonienie w uszach ogłuszało ją, a opadające powieki przysłaniały pole widzenia. Jej ręce przybrały kształt czerwonych szponów, błyskawicznie rzuciła się na najbliższe ofiary. Zewsząd dobiegały ją krzyki, płacze i wołania o pomoc.

   Szła przez wioskę jak burza, zostawiając za sobą szczątki ludzi i rzekę krwi.

*_**

   

   Patrzyli jak zaczarowani. Było coś pięknego w tym niesamowicie brutalnym spektaklu. Swego rodzaju mroczny urok. Statyści jeden po drugim padali na ziemię martwi, scenerie barwiła gęsto, czerwona jucha. Aksamitna czerń spowijała niebo, a główna aktorka błyskawicznie pozbawiała życia kolejne ofiary. Gracja i zwinność w jej ruchach przywodziły na myśl taniec. Przerażająco bezlitosny i namiętnie czarujący. Widzowie jak zahipnotyzowani przyglądali się przedstawieniu.

   Czas na wielki finał i owacje na stojąco. Gwiazda wieczoru skłoniła się nisko.

*_**

  Ponownie zamachnęła ręką, domy po jej prawej stronie stanęły w płomieniach, dopadła szybko uciekających stamtąd ludzi, sprawnymi ruchami rozpruwając im gardła. Pstryknęła palcami a w ziemi po lewej stronie utworzyła się olbrzymia wyrwa, wchłaniając do środka mnóstwo ofiar i budynków. Po chwili wypełniła się po brzegi, jej czystą energią w formie cieszy. Strumień wypełniony bulgoczącą i syczącą, czerwoną substancją podobną do krwi. Zmiotła do środka kilkoro ludzi. Gdy tylko dotknęli jej mocy, natychmiast stanęli w płomieniach. Obserwowała właśnie zdarzenie przeczące wszelkim prawom fizyki i logiki w świecie. Ludzie znajdują się w czerwonej wodzie, cali pokryci czerwonym ogniem. Palą się w wodzie. Zachichotała cicho rzucając się na poszukiwanie kolejnych ofiar. W ciągu kilku minut w wiosce nie pozostał już ani jeden stojący budynek. Krajobraz stanowiły po rozszarpywane kawałki ludzkich ciał i krew, krew, krew.

*_**

  

   Dziewczyna stała pośrodku tego piekła na ziemi. Niebo przybierało już jaśniejszą barwę. Brzask. Jej twarz wyglądała na niesamowicie spokojną i zrelaksowaną. Zamknięte oczy skierowane w stronę wschodzącego słońca. Czarna peleryna była w nienaruszonym stanie ale ręce miała całe we krwi, kilka czerwonych smug widniało też na twarzy.

   - Co robisz?

   - Relaksuje się.

   - Nie rozumiem.

   - Nie czujesz tego cudownego zapachu? Jeszcze chwila, nie przeszkadzaj.

Na drobną twarzyczkę wystąpił lekki uśmiech. Z konsternacją obserwowali samotną łzę, która wędrowała po jej policzku. Wyrzuty sumienia? Wątpliwe żeby je miała. Więc czemu płacze?

   - Czemu płaczesz?

   - Nie płacze.

   - Przecież widzę.

   - To nie płacz. Nie zrozumiesz tego bo nigdy nie czułeś tego co ja teraz. To jak zwielokrotnione szczęście, spokój i wszystkie miłe rzeczy jakie tylko można sobie wyobrazić. Spełnienie.

Po chwili wizja się skończyła. Otworzyli oczy i spoglądali po sobie w milczeniu.

   - Uznaje księżniczkę Anayanne Hinako Shimzu pełnoprawną członkinią Akatsuki. - Cisze przerwał poważny głos Lidera - Tobi przygotuj płaszcz i pierścień. 

____________________________

No, z okazji ferii dodaje rozdział szybciej ;D

Hmm jakiś taki krótki mi się wydaje? Na pocieszenie zdjęcia Anayanny:

- podczas demolowania wioski (taaak wiem, że była w płaszczu ;d)

- i pod koniec

Mam ich mnóóóóóstwo, więc teraz różne foty będą się często pojawiać pod rozdziałami ;D

Buziaki ;3