Rozdział 1

   W Kraju Ognia panowała piękna pogoda, było ciepło, wiał lekki wiatr, a po niebie pływały nieliczne chmury. W lasach zajmujących większą cześć terenu tego państwa było cicho i spokojnie. Prawie.

   Wreszcie zbliżali się do celu. Leśną, kamienistą drogą jechał powóz, otoczony przez masę strażników. Ubrani w mundury, z pozornie srogimi minami, rozglądali się bacznie na boki. Z wnętrza pojazdu raz po raz  dobiegały ich zirytowane prychnięcia, gdy przez nierówności terenu wozem niemiłosiernie trzęsło. Niektórzy uśmiechali się pod nosem. Nagle w oknie pojawiła się głowa dziewczyny. Jej długie jasno blond włosy powiewały w rytm jazdy, brwi miała zmarszczone a zmrużone ze złości brązowe oczy ciskały pioruny w najbliższego strażnika.

   -Gdybyśmy pobiegli, już dawno bylibyśmy na miejscu! Na dodatek byłoby o wiele wygodniej. - Mruknęła rozzłoszczona, akcentując ostatnie słowo.

   -Hai królewno, sama jednak wiesz doskonale, że rozkazem twojego ojca było, byś całkowicie bezpiecznie dotarła na miejsce, unikając wszelkich możliwych niebezpieczeństw. – Odparł postawny mężczyzna, o surowym wyrazie twarzy, pochylając przed nią głowę.

   Dziewczyna schowała się z powrotem do wozu, mrucząc pod nosem coś o tym gdzie ma rozkazy ojca. Kilku strażników stłumiło śmiech.

   Siedząc taki kawał czasu w jednym miejscu niemiłosiernie jej się nudziło. Teoretycznie powóz został zaprojektowany dla wygody pasażera, pełen poduszek i z miękkimi obiciami ław. Praktycznie, przy takich dziurach i wybojach nic to nie dawało i musiała uważać żeby przy kolejnym skoku nie odgryźć sobie języka. Syknęła rozcierając skroń, kolejna wielka wyrwa i kolejne uderzenie w drewnianą ściankę pojazdu. Zgrzytając zębami rzucała w myślach obelgi pod adresem kogokolwiek odpowiedzialnego za stan tych przeklętych dróg. Powstrzymała się jednak od wypowiadania ich na głos, w końcu księżniczce chyba nie wypada używać takiego języka. Szukała sobie zajęcia, które odwróciłoby jej uwagę od koszmarnej jazdy. Najpierw chciała czytać książkę, ale od trzęsienia pojazdu i małych literek zaczęło jej się kręcić w głowie. Wyjęła więc pilnik i zaczęła przyglądać się swoim paznokciom, wszystkie jednak były idealnie wypiłowane i pomalowane na beżowy kolor. Natychmiast zrezygnowała ze spania, z wiadomych powodów i warunków. Próbowała jeszcze wciągnąć w rozmowę młodego i całkiem przystojnego strażnika idącego najbliżej jej okna, jednak on ciągle się rumienił i pod jej uważnym spojrzeniem nie potrafił nawet skleić logicznego zdania. Westchnęła. Zrezygnowana zaczęła podziwiać jakże monotonne uroki krajobrazu.

   Wreszcie! Ucieszyła się w duchu, widząc już niedaleko imponującą bramę celu ich podroży – Wioski Ukrytej w Liściach. Powóz zatrzymał się gwałtownie. Zirytowana odgarnęła szybko kosmyki włosów które opadły jej na twarz. Wychylając się przez okno widziała jak kapitan straży przedstawia się pełniącym warte shinobi. Szybko otworzyła drzwi i nie zwracając uwagi na protesty ochroniarzy, pobiegła do rozmawiających mężczyzn.

   - Izumo! Kotetsu!

   Shinobi odwrócili się w stronę z której doleciał krzyk. Zobaczyli zmierzającą ku nim szczupłą postać dziewczyny, której twarz zasłaniały targane przez wiatr złote kosmyki. Nim zaczęli się zastanawiać jak w takim ciasnym i eleganckim kimonie jest w stanie tak szybko i przy tym zgrabnie się poruszać, ona gwałtownym ruchem, odgarnęła na bok włosy, ukazując piękną, roześmianą twarzyczkę. Dobrze im znaną, chociaż gdy ostatni raz ją widzieli była jeszcze po dziecinnemu pulchna i rumiana. Wybuchła perlistym śmiechem

   - Boże jak dawno się nie widzieliśmy!

   -Anayanna-chan! – Pierwszy otrząsnął się Izumo, przekroczył dzielącą ich odległość i mocno przytulił dziewczynę. Odsunął się i już chciał coś powiedzieć gdy przeszkodził mu jego partner.

   -Ana-hime, ale ty wyrosłaś! – Kotetsu przytulił ja szybko i cmoknął w czubek głowy.

Wciąż uśmiechnięta, skinęła strażnikowi dając znak, że może już się oddalić.

   -Liczę na to, że Panowie odprowadzą bezpiecznie księżniczkę do Czcigodnej Hokage? – mężczyzna zwrócił się do juninów. Otrzymując odpowiedź twierdzącą skłonił nisko głowę przed dziewczyną – Do zobaczenia Pani, udanego pobytu i pamiętaj proszę o przestrogach ojca.

   - Nie chce mi się kolejny raz powtarzać gdzie mam przestrogi mojego ojca. – Mruknęła przewracając oczami, widząc jednak karcący wzrok mężczyzny uśmiechnęła się i dodała – Dobra już dobra, będę uważać, dziękuje Nagito możecie już odejść. – Pomachała jeszcze reszcie strażników czekających przed bramą, ci młodsi widząc jej uroczy uśmiech rumienili się i odmachiwali gorliwie.

Odwróciła się i pełnym gracji krokiem ruszyła na przód, zagłębiając się w ulice wioski.

   - Panowie idziecie? – Krzyknęła przez ramie do przyglądających się jej mężczyzn, ci otrząsnąwszy się, ruszyli zaraz za nią.