Rozdział 29

   - Och. Widzę, że dzisiaj na bogato.

   Anayanna siedziała po turecku na krześle, przy stoliku w kącie sali. Gospoda znacznie odbiegała standardem od tych w których zatrzymywali się wcześniej – była zadbana, czysta, a właścicielami było sympatyczne małżeństwo w podeszłym wieku. Przed nią spoczywał w połowie już opróżniony talerz i kubek herbaty. Od czasu gdy przez prawie dwa tygodnie jej jedynym posiłkiem były podawane dożylnie witaminy, jej apetyt wzrósł. Obracając między palcami pałeczki, uniosła wzrok na osobę, która właśnie się do niej dosiadła. A raczej osoby.

   - A ci mi szkodzi – odparł niefrasobliwie Hidan, obejmując dwie długonogie piękności.

   Ta o bujnych, rudych lokach opadła mu na kolana, a piegowata brunetka przysunęła sobie drugie krzesło jak najbliżej niego, i objęła go w pasie. Ostatnia – krótko obcięta blondynka – stanęła za nim i objęła go za szyję.

Anayanna patrzyła na to w milczeniu, powoli przeżuwając porcję ryżu.

   Powrót do organizacji zajmował im o wiele więcej czasu, niż dotarcie do pamiętnej wioski. Hidan upierał się by każdą noc spędzać w jakiejś gospodzie, rzekomo mając na uwadze zdrowie Anayanny. W rzeczywistości jednak wieczory spędzał w towarzystwie prostytutek, zwykle jednej, czasami dwóch. Z trzema widziała go po raz pierwszy.

   Anayanna czuła się już dobrze. Pod względem fizycznym oczywiście. Dokuczliwe kłucie w klatce piersiowej pojawiało się coraz rzadziej, poza tym czasami miewała chwile słabości, gdy każdy oddech sprawiał jej ból. Ale to była tylko kwestia czasu, aż całkiem jej przejdzie.

*

   Pomimo jej zapewnień, że czuje się dobrze, Hidan widział wyraźną zmianę w jej wyglądzie. Ostatnimi czasy jadła więcej niż zwykle, ale widocznie zmizerniała. Często dokuczał jej mówiąc, że w workach pod jej oczami można by nosić ziemniaki na kilo, ale prawda była taka, że martwił się o nią. Teoretycznie nic już nie zagrażało jej życiu, była zdrowa. Ale wyczuwał w niej dziwny niepokój, stała się płochliwa i wzdrygała się za każdym razem, gdy zobaczyła najmniejszą kropelkę krwi. Pamiętał dzień, gdy mijali na trakcie dwóch kupców. Zabił ich z czystego znudzenia, finezyjnie rozrywając im brzuchy. A gdy potem spojrzał na nią, prawie upuścił kosę w szoku. Nigdy nie widział tak skrajnego przerażenia na jej twarzy, wyglądała jakby miała zaraz zemdleć. Gdy zbliżył się do niej o kilka kroków, natychmiast się odsunęła, wodząc szeroko otwartymi oczami po jego zakrwawionej sylwetce. Milczała potem przez równe trzynaście i pół godziny, po prostu idąc przed siebie z pustym wyrazem twarzy.

   Przejechał ręką po udzie rudowłosej dziwki, otrzymując w zamian jej zadowolone mruczenie. Blondynka zaczepnie wsunęła rękę pod jego koszulkę, więc wyjął z kieszeni klucz do pokoju i podał go jej.

   - Zaraz do was przyjdę – mruknął, a każda z nich uśmiechnęła się zalotnie i na pożegnanie uraczyła go soczystym pocałunkiem w policzek. Gdy zniknęły na schodach prowadzących na wyższe piętro, przeniósł wzrok na Anayanne.

   Była tak niepodobna do zwykłej siebie. Harde, chłodne spojrzenie zastąpił przymglony, nieobecny wzrok, unikający kontaktu z innymi oczyma, rozbiegany. Zwykle rozciągnięte w szerokim uśmiechu  usta były teraz zaciśnięte w wąską linię, a jej sylwetka zamiast promieniować pewnością siebie i arogancją, była przygarbiona i wątła.

Hidan nie mógł powstrzymać prychnięcia. Nienawidził jej takiej.

   - Nie zabijesz ich?

Zerknęła na niego, ale zaraz spuściła wzrok na stół.

   - Nie.

Zacisnął zęby.

   - Czy twoim priorytetem jeszcze do niedawna nie było zabicie każdej kurwy  z którą mam zamiar się pieprzyć?

Milczała.

   - Nie twierdziłaś, że robisz to dla mojego dobra, bo dziwki nie wypełnią tej cholernej pustki we mnie?

Nie podniosła na niego wzroku.

   - Ana kurwa, mówię do ciebie! Pomogłaś mi rozumiesz? Uświadomiłaś mi moją samotność i otworzyłaś oczy, a teraz ja próbuję zrobić to samo dla ciebie, ale nie współpracujesz!

Drewniana pałeczka trzasnęła w jej dłoni, łamiąc się na pół.

   - Wszyscy od zawsze uważali mnie za niepotrzebnego śmiecia.. a ty jako pierwsza zwróciłaś na mnie uwagę. Pomogłaś mi, chociaż możesz sobie nawet nie zdawać z tego sprawy. Potrzebowałem kogoś komu będzie na mnie zależeć, jesteś taką osobą prawda? A przynajmniej byłaś, dopóki ci nie odwaliło. Może tam, na tych cholernym łóżku, w cholernym pokoju jednak umarłaś? Nie twoje serce, ale odwaga i pasja, przez którą zaczęło mi na tobie zależeć.

Drżała wyraźnie, kuląc się na krześle ze spuszczoną głową.

   - Byłem samotnym człowiekiem, potrzebującym towarzystwa. Towarzystwa, które pragnąłem zabić, towarzystwa bez którego nie mogłem istnieć. A ty to zrozumiałaś, zaakceptowałaś  i uratowałaś mnie od tej kurewskiej, pochłaniającej wszystko pustki. Dlatego cholera, przestań się bać i zacznij być sobą, bo rzygać mi się chce, jak widzę cię taką bezradną! Zabij je, słyszysz? Przecież tak naprawdę tego chcesz, chcesz znowu zmiażdżyć komuś serce, poczuć na sobie cudzą krew, błagam nie udawaj. Ta potrzeba jest głęboko w tobie i nie zniknie, bo jesteś taka jak ja. Jesteśmy bezlitosnymi mordercami, dla których nie liczą się cudze życia, tylko własne spełnienie. I co z tego, że prawie zginęłaś? Takie są realia bycia shinobi, możesz umrzeć w każdej chwili. Ale kiedyś ci to nie przeszkadzało, więc co się zmieniło?

   Ręka demona przebijająca jej skórę, gruchocząca kości i obejmująca serce. Paskudna uciecha na jego twarzy, kilka sekund przed zadaniem ostatecznego ciosu. Piekielne zło, emanujące z całej jego drobnej sylwetki i wdzierające się wgłąb jej ciała, poprzez obficie krwawiącą ranę. Paraliż, niemoc, strach, ból, gniew i krew, mnóstwo krwi, zapach jej własnej śmierci. Co się zmieniło Hidan?

Jej ręka automatycznie powędrowała do piersi. Czuła delikatne, leniwe bicie serca, które powinno już nie żyć. Na cmentarzysku trzykrotnie wymknęła się śmierci, ale może lepiej by było, gdyby jej się nie udało?

   - Jak mam zabijać, kiedy czuję jakbym sama była już martwa?

Wreszcie na niego spojrzała. Jej oczy płonęły niezdrowym blaskiem, którego nie umiał pojąć, a policzki błyszczały od łez. Powoli odsunęła krzesło i wstała, odrzucając na bok szczątki pałeczek.

Konoha

Pamiętnik Sakury

♥ Kochany Pamiętniczku ♥

   Podczas zdawania raportu u Mistrzyni Tsunade, stało się coś dziwnego. Opisałam jej dokładny przebieg operacji, którą zgodnie z misją przeprowadziłam na córce lorda feudalnego, a potem jak wyruszyłam na poszukiwania tych nowych ziół, które kazała mi zdobyć. Trafiłam do prawie kompletnie zniszczonej wioski, w której jak się okazało, do niedawna żył demon, o którym zaczynały krążyć pogłoski w całym Kraju Ognia. Sądziłam, że to tylko kwestia czasu, aż Hokage-sama wyśle tam jakiś specjalny oddział ANBU, żeby rozprawić się z tym potworem. Ale ktoś ją uprzedził.

Nie sądziłam, że tak ją poruszy wieść o dwójce shinobi, którym pomogłam.

   Jak tylko opowiedziałam jej, o ninjach z Kiri, którzy zniszczyli demona, zbladła wyraźne, a butelka sake z której popijała wypadła jej z ręki. Od razu wiedziałam, że coś jest nie tak, bo przecież w normalnych okolicznościach nie pozwoliłaby żeby tyle jej cennego alkoholu wylądowało na drogim dywanie. A ona nawet nie zwróciła na to uwagi, zażądała dokładnego opisu tych ludzi i przypomnienia sobie wszystkiego co mówili. Z wysiłkiem powtórzyłam jej większość kwestii tego siwowłosego dziwaka, bo dziewczyna przez cały mój pobyt tak była praktycznie nieprzytomna. A jeśli jednak nie, to nic sensownego nie mówiła, tylko krzyczała. W każdym razie Tsunade-sama powiedziała, że obszar na którym znajduje się ta wioska, jest pod jurysdykcją Konohy i nie ma najmniejszej możliwości, żeby na misję tam zostali wysłani shinobi z tak odległego Kiri. Kiedy to powiedziała, zdałam sobie sprawę, że nawet nie widziałam ich opasek ninja, wprawdzie mogli je zniszczyć, albo zgubić w trakcie walki, ale.. Mistrzyni powiedziała, że mógł to być jakiś samozwańczy oddział z Mgły, albo mogli przechodzić tamtędy wracając z jakiejś innej misji.. ale jakoś nie bardzo w to wierzy. Natychmiast oddział ojca Ino zbadał moje wspomnienia i na ich podstawie sporządzono rysopisy tamtych ludzi, będą ich szukać by wezwać na przesłuchanie w sprawie tego, dlaczego bez poinformowania odpowiednich władz zlikwidowali wroga na terenach Konohy. Szczerze mówiąc wątpię by udało się ich znaleźć, oddział zwiadowczy już dawno wrócił z tamtej wioski i powiedzieli, że nie znaleźli już żadnych śladów obecności ludzi. Mają jeszcze patrolować okolicę aż do granicy z Krajem Rzek, rozwieszając listy gończe.

   Pytałam Tsunade-sama dlaczego znalezienie tych ludzi jest takie ważne, przecież pozbyli się demona, co znaczy, że żaden z naszych nie musiał narażać życia. Powiedziała tylko, wyraźnie zła, że to były wewnętrzne problemy Kraju Ognia i żadna inna wioska nie miała prawa się w to mieszać. Coś tam jeszcze wspomniała o nielegalnych grupach najemnych shinobi i arenie politycznej, ale tego już nie bardzo słuchałam.

No i dlaczego ta dziewczyna wydawała mi się trochę znajoma?

♥

   Zmieniając temat – Naruto ciągle ze mną nie rozmawia. Zdaje się, że przez cały ten czas nie udało mu się nawiązać kontaktu z Mią, bo albo go unikała, albo jak już udało mu się ją gdzieś dorwać, ignorowała jego pytania.

Hmpf.

Wiedziałam, że tak będzie – ruda suka.

Do zobaczenia Pamiętniczku! ♥

Notatnik Mii Umino

   Mam wyrzuty sumienia z powodu tego ciągłego uciekania przed Naruto. Przecież nie zrobił nic złego, a ma prawo znać prawdę. Znaczy.. teraz kiedy ja ją znam.. to on chyba też powinien prawda? Głupio mi z myślą, że od początku go okłamywałam, ale przecież o takich rzeczach nie powinno się mówić od tak, nowo poznanym osobom prawda? Ale kiedy już wiem, że to o niego chodziło.. tak. Powinnam mu powiedzieć, wszystko wyjaśnić i przeprosić za swoje zachowanie.

Już do niego idę!

...

Naruto Uzumaki. Samozwańczy Zwiadowca Wywiadowczy / Przyszły Hokage

Obiekt: Naruto Uzumaki

Kategoria: Złamane serce Naruto Uzumakiego

O RAAAAAAAAANY!

W kółko tylko za nią biegam, a ona ciągle mi ucieka. Kiedy myślę, że już ją dorwałem, ona znika nagle jakby rozpłynęła się w powietrzu. A wtedy zaczynam się zastanawiać, czemu tak właściwie ciągle ją ścigam? Jest warta tego całego mojego wysiłku?

I potem prawie policzkuje samego siebie, bo TAK bo to MIA i muszę się dowiedzieć, co tak naprawdę stało się wtedy nad rzeką. O co chodziło z tymi chakrami i z tym ‘Chodziło o ciebie..’ CO O MNIE KURNA?!

Głupia uciekająca Mia.

Głupi ja, który nie może o niej zapomnieć.

Głupia ona z tymi niesamowicie zielonymi oczami i długimi, rudymi włosami.

Głupi ja, nie mogący oderwać od niej wzroku.

Koniec tego, idę do niej, powinna być u Mistrza Iruki, a jak nie, to będę nawet koczować pod drzwiami czekając aż w końcu wróci do domu, nie będziemy się tak bawić, nie dam jej spokoju, więc albo powie mi przed czym ta ucieka i czego nie chce mi powiedzieć, albo..

O. Dzwonek do drzwi

   Naruto otworzył z rozmachem drzwi i stanął oko w oko z tak gorliwie poszukiwaną przez niego dziewczyną. Miała niesamowicie nieMiowy, poważny wyraz twarzy. Wydawała się też lekko zestresowana i przygnębiona.

   - Mia.. właśnie miałem do ciebie iść.

   Uśmiechnęła się blado, wymijając go w przejściu i przechodząc do salonu. Poszedł za nią, czując się dziwnie nieswojo. Przycupnęła na samym brzegu kanapy, a on rozwalił się na stojącym obok fotelu. Przyglądał jej się uważnie, oczekując cierpliwie aż wreszcie zdecyduje się odezwać.

   Najpierw błądziła wzrokiem po pokoju, chociaż nie była w nim pierwszy raz. Potem powierciła się trochę, a jej wzrok, mina i cała niepewna sylwetka świadczyły o tym, że nie marzy o niczym innym jak ucieknięciu stąd jak najszybciej. Naruto westchnął, pochylił się i chwycił jej dłonie, gdy zaczęła nerwowo strzelać kostkami. Splótł ich palce razem i uśmiechnął się zachęcająco. Chwilę patrzyła na niego zaskoczona, ale potem uniosła odrobinę kąciki ust. Zrobiła głęboki wdech i spojrzała mu prosto w oczy.

   - Naruto.. tak bardzo cię przepraszam – nawet się nie zorientowała, kiedy pierwsze łzy spłynęły po jej policzkach. To było tak bardzo nie w jej stylu. Przecież nigdy nie płakała.. Ale patrząc w te szczere, niebieskie ślepia i myśląc o tym, że musi się przed nimi przyznać do kłamstwa.. – Wiesz, nigdy nie chciałam żeby tak wyszło. Gdybym mogła, powiedziałabym ci już na początku, bo zależy mi na tobie. Ale zabronili mi. Kazali trzymać to w sekrecie i wie tylko naprawdę niewiele osób, z kierownictwa wioski. Tsunade też uznała, że tak będzie lepiej.. Ale wystarczy – przerwała by odetchnąć i nie zwróciła uwagi na skołowany wyraz twarzy Naruto. – Wiesz, najgorsze jest to, że Haruno miała racje. Nie jestem zwykłym chuninem z Chmury, nie przeniosłam się tu żeby odwiedzić rodzinę, ani żeby uniezależnić się od siostry. Ja cholera nawet nie mam tu rodziny! Nie nazywam się Umino, Iruke zobaczyłam pierwszy raz w życiu, kiedy tu przyjechałam. Ale Tsunade stwierdziła, że tak będzie dobrze i nie wzbudzę podejrzeń. Miałam mieszkać tutaj jako Mia Umino. Ale nie jestem nią. Nazywam się Mia Yugito, jinchuriki połowy dwuogoniastej Matatabi.

    Naruto wstał, puszczając jej dłonie.

   - Nienawidzisz mnie teraz? – spytała, ocierając łzy z policzków.

Patrzył na nią, szeroko otwartymi oczami, ciągle w głębokim szoku. 

Siemanoooo! ♥

Już myślałam, że będzie tylko jedna notka w listopadzie, co szczerze mnie przeraziło, ale dzisiaj mnie naszła taka wena.. że zamiast się uczyć, zrobić zadanie czy cokolwiek przydatnego, napisałam rozdział. Niee, tak serrio to z tym uczeniem w sumie żadna różnica, bo i tak tego nie robię.. xd

Pozdrawiam, buziaki ;3