Rozdział 34

Rozdział dedykowany cudownej ermentiss xo, 

która wytrwale mnie męczyła, aż w końcu dopięła swego :D.

 A także wszystkim innym czytelnikom, którzy cierpliwie czekali. 

Dziękuję i miłego czytania! ♥

Zabij uczucie nim mnie pokona.

Marta Bijan - Milcząc

Anayanna siedziała w gabinecie Paina, nie potrafiąc do końca powstrzymać drwiącego uśmiechu, błąkającego się po jej wargach. Samozwańczy władca nowego świata, jeden z najpotężniejszych bytów na ziemi i przywódca siejącej postrach organizacji, siedział tuż przed nią, odgrodzony ciężkim drewnianym biurkiem, stosami papierów i toną obowiązków. Nigdy by nie przypuszczała, że bycie liderem organizacji przestępców, może być tak wyczerpującym zajęciem. Pain wyglądał jak cień samego siebie – z poszarzałą cerą, podkrążonymi oczami i wychudzoną twarzą. Na pierwszy rzut oka widać było, że nie spał od kilku dni i zmęczenie powoli brało nad nim górę.

Anayanna nie mogła nic na to poradzić – zaśmiała się krótko, swobodniej moszcząc na twardym krześle. Bóg urojony pomyślała z satysfakcją, potężny człowiek owładnięty ambicjami, a pokonany przez zwykłe, ludzkie słabości...

Pain podniósł na nią wzrok znad wypełnianych papierów i zmierzył nieodgadnionym spojrzeniem.

- Czy to koniec twojego raportu? – spytał spokojnie, choć skończyła mówić dobrych kilka minut wcześniej.

Anayanna przewróciła oczami.

- Sam sobie na to odpowiedz, w ogóle mnie nie słuchałeś.

- ‘Dlaczego dostaję takie beznadziejne zadania? Słowo daje, jeszcze raz wciśniesz mi tak nudną misję to nie zdzierżę. No co? Tak, żadnych komplikacji, a czego się spodziewałeś po takiej łatwiźnie?’ – słowo w słowo zacytował fragment jej wcześniejszego monologu, unosząc kpiąco brew.

- Pieprzony Rinnegan – wymamrotała Anayanna, z lekkim uśmiechem.

- A ty lepiej podszkól się w składaniu raportów, brakuje ci odrobiny profesjonalizmu.

Prychnęła cicho, a Pain powrócił do leżących przed nim dokumentów. Anayanna ostentacyjnie chrząkając, potoczyła wzrokiem po otaczającej ją przestrzeni, praktycznie całkowicie pokrytej różnego rodzaju papierzyskami. Gdzie jest teraz twoja potęga? Przygnieciona przez biurokrację...

- Możesz odejść – poinformował ją nieobecnym głosem Lider, podnosząc do ust kubek z wystygłą herbatą.

Anayanna powolnym ruchem podniosła się z krzesła i rozciągnęła, aż strzeliły jej kości. Zrobiła kilka kroków w stronę wyjścia, a potem, nawet nie orientując się w sytuacji, zatoczyła się na mijaną szafę. Uderzenie odbiło się echem w tyle jej czaszki i łokciu, ale to nie spotkanie z meblem wywołało największy ból. Anayanna bezwiednie uniosła rękę i przycisnęła ją do piersi, czując szaleńcze tempo bijącego serca.

Szare ślepia, cichy, złośliwy śmiech i pazury, rozrywające jej ciało na strzępy.

Osunęła się w dół, szeroko otwarte, niewidzące oczy, wbijając w sufit. Szafka zachybotała się i spadło z niej kilka książek, jedna uderzyła ją w ramie. Poczuła zawroty głowy i gwałtowne mdłości. Ręka przyciskana do piersi zdawała się żyć własnym życiem, zakleszczając uścisk i wbijając paznokcie w delikatną skórę.

Szare ślepia, okrutny, szeroki uśmiech i chęć mordu, prawie fizyczna potrzeba, by zadać jej ból.

Kilka razy zaczerpnęła tchu, jak ryba wyjęta z wody. Zbawienny tlen wydawał się przepływać przez jej ciało, nie uzupełniając niezbędnych do życia zapasów. Oczy zaszły jej mgłą, a niewyraźna, pochylająca się nad nią sylwetka była tylko plamą pomarańczu i fioletu.

- Gdzie jest teraz twoja potęga? – usłyszała niewyraźny, szyderczy głos, odbijający się echem w jej otumanionym umyśle. – Przygnieciona przez... słabość własnego ciała?

Chłodny dotyk na jej policzku był jak silny cios, przebijający się przez niebyt, który ją nagle otoczył. Z całych sił starała się skupić na tym dotyku i powrócić do rzeczywistości, pokonać rozrywający ból w piersi i wirujące obrazy pojawiające się w jej głowie.

- Przy mnie nie musisz udawać, że wszystko jest w porządku. Widzę, co się dzieje – kontynuował głos, a fiolet tuż przed nią błyszczał złowieszczo. – Ale przyznaję, to stawia mnie w odrobinę niewygodnej sytuacji. Widzisz, twoja... przypadłość jest mi bardzo nie na rękę. Krzyżuje część z moich planów, a to jest nie do przyjęcia. Muszę je przyspieszyć, zanim... sama wiesz... – urwał, gdy głos wypełniła zimna furia, a  dotyk na policzku na kilka sekund zgubił swoją delikatność i stał się intensywny, parzący– Tak, już najwyższy czas zapolować na dwuogoniastego...

Szare ślepia, brutalny dotyk na żywym, pulsującym organie.

Zakrztusiła się powietrzem, a jej bezwładne ciało zaczęło lekko dygotać.

- Urojony bóg, urojona potęga... czym się od siebie różnimy?

Dłoń z policzka przeniosła się na głowę, a błyszczący fiolet zbliżył do jej oczu. Poczuła promieniującą z całego ciała energię, a ból w piersi zelżał, tak samo jak zawroty głowy i mdłości. Miała wrażenie, że wynurza się na powierzchnię, po całej wieczności spędzonej pod wodą. Wszystkie jej zmysły powoli wracały do swojej funkcjonalności, a kształty wokół nabierały ostrości.

Pain klęczał tuż przy niej i wpatrywał się w nią intensywnie, badawczo. Nie sprawiał już wrażenia chorego i zmęczonego, moc, promieniująca z jego ciała, przytłaczała.

Anayanna podciągnęła się do siadu i ignorując jego wyciągniętą rękę, powoli, opierając się o szafę za plecami, stanęła na lekko drżących nogach. Pain patrzył na nią z mieszaniną zainteresowania i drwiny, przekrzywiając lekko głowę. Miała ochotę go uderzyć. Choć ucisk w piersi zelżał, ciągle czuła dotkliwe pieczenie.

Pain ponownie usiadł za biurkiem, odzyskując swój zwykły, chłodny spokój, zupełnie jakby nic się nie stało.

- Możesz odejść – powtórzył, pochylając się nad papierami. – Zawołaj do mnie Hidana i Kakazu, jeśli ich spotkasz po drodze. Mam dla nich misję.

Anayanna wyszła z gabinetu, a myśli szumiały jej w głowie, nie potrafiąc zebrać się w jedną, logiczną całość.

*

Gdy weszła do pokoju, powitała ją głucha cisza. Odruchowo sięgnęła do włącznika, umieszczonego na ścianie tuż obok drzwi, ale zapalone światło gwałtownie poraziło jej ciągle dziwnie wrażliwe oczy. W całkowitych ciemnościach podeszła do łóżka i zaświeciła lampkę, stojącą na nocnej szafce. Pokój zalała łagodna poświata, a Anayanna przysiadła na kanapie, odchylając do tyłu głowę i przymykając oczy. Nie minęła jednak minuta, jak ponownie stanęła na równe nogi, zastygając w bezruchu i rozglądając się po pozornie pustym pomieszczeniu. Zapach, który brutalnie wdzierał się w jej nozdrza i umysł, był obcy dla zwykłych ludzi, ale każdy shinobi, posiadający wyostrzone zmysły wojownika, poznałby go od razu. A już na pewno morderca, z którego dłoni ten zapach nigdy nie znikał. Anayanna oblizała powoli wargi, smakując słodkawego, metalicznego smaku, przesycającego powietrze. Jej dłoń była w połowie drogi do kabury, gdy za przymkniętymi drzwiami łazienki rozległ się dławiący kaszel. Poczucie zagrożenia natychmiast zniknęło, a Anayanna w sekundzie znalazła się przy drzwiach, sięgając oblepionej krwią klamki i wchodząc do środka. Zapach w łazience był tak intensywnie mdlący, że w pierwszym momencie zrobiło jej się słabo. Potem dostrzegła opierającego się o umywalkę Itachiego, z pochyloną głową i rozpuszczonymi włosami, przysłaniającymi twarz.

- Itachi? – szepnęła ostrożnie, a całe jego ciało natychmiast napięło się ostrzegawczo. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z jej powrotu, a Anayanna wiedziała doskonale, że przy jego umiejętnościach praktycznie nie da się go zajść niespodziewanie. Jeśli nie był w stanie wyczuć jej wcześniej, jego stan był poważny. – Byłeś na misji? Czemu nie poszedłeś do Orochimaru albo Sasoriego, żeby się opatrzyli? – ruszyła w jego stronę.

- Nic mi nie jest – wycharczał błyskawicznie Itachi i prawie zadławił się własnymi słowami, zanosząc się kaszlem i wypluwając do umywalki sporą porcję krwi.

- Ale...

- Poważnie – warknął, a Anayanna z niedowierzaniem przystanęła, wbijając wzrok w jego sztywne plecy, bo przecież Itachi nigdy nie okazywał nawet odrobiny irytacji, a teraz jego słaby głos kipiał gniewem i zniecierpliwieniem. – To nic takiego, idź do pokoju, zaraz wyjdę.

- Jesteś pewien, że nie potrzebujesz pomocy? – upewniła się Anayanna, ciągle rozdarta między troską, a świadomością, że przecież na jego miejscu zachowałaby się tak samo, bo była równie dumna i przeświadczona o własnej samowystarczalności.

- Tak, idź.

Anayanna była już przy drzwiach, gdy łazienkę wypełnił potworny odgłos krztuszenia się, połączonego z kaszlem i próbą złapania oddechu. Itachi był potężnym shinobi, wychodził zwycięsko z groźnych pojedynków i przez wiele lat radził sobie sam, nie potrzebując cudzego wsparcia, czy litości. Z tą świadomością Anayanna rzuciła się w jego stronę, w ostatniej chwili podtrzymując osuwające się na ziemię ciało i pomagając mu ponownie pochylić się nad umywalką. Itachi odetchnął łapczywie, po tym jak kilkukrotnie uderzyła go w plecy, a potem zwymiotował krwią, jednocześnie kaszląc i prawie wypluwając sobie płuca.

Minęło kilka minut, zanim całkowicie się uspokoił, a Anayanna mogła w tym czasie przyjrzeć się dokładniej jego poszarzałej, zmęczonej twarzy, przekrwionym oczom i sinym ustom. Jeśli chwilę temu uważała, że Lider wygląda na śmiertelnie przemęczonego, to teraz musiała zweryfikować swoją opinię. Itachi zdawał się stać już jedną nogą w grobie, a choć trudno było przypasować ten aktualny wygląd, do jego zwykle promieniującego siłą oblicza, Anayanna widziała to wyraźnie w jego mętnym i nieprzytomnym wzroku.

Gdy oddech Itachiego wrócił do normy i stał się mniej chrapliwy, Anayanna zaprowadziła go do łóżka, po drodze opierając cały jego ciężar na sobie, a brak protestów tylko utwierdził ją w przekonaniu, co do jego krytycznego stanu.

Nie chciała zostawić go samego ani na chwilę, ale nie miała pojęcia, co powinna zrobić, żeby jakoś mu pomóc, więc podeszła do biurka i co chwilę oglądając się nerwowo za siebie, nabazgrała na pergaminie kilka słów, po czym złożyła dłońmi odpowiednie pieczęci, a zwój zniknął w kłębach dymu. Wróciła do łóżka, przysiadając na jego brzegu i odgarniając z twarzy Itachiego zlepione potem włosy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jego czoło jest rozpalone, a ciało przeszywają gwałtowne dreszcze. Nie wiedziała co zrobić, żeby pomimo chęci pomocy jeszcze bardziej mu nie zaszkodzić, to był pierwszy raz, gdy miała do czynienia z kimś chorym. Przez całe życie to nią się opiekowano, a nie na odwrót. Była na granicy paniki, gdy jego oczy pod zamkniętymi powiekami zaczęły poruszać się gwałtownie i właśnie wtedy drzwi otwarły się cicho i do pokoju wszedł Sasori. Anayanna chyba po raz pierwszy była szczerze wdzięczna, za to, że Skorpion nie toleruje spóźnialstwa, nie tylko z cudzej, ale tym bardziej swojej strony.

Sasori bez słowa podszedł do łóżka i machnął na nią ręką, a Anayanna cofnęła się pod ścianę, czując jednocześnie ulgę i wstyd na myśl o swojej bezużyteczności. Na polecenie Sasoriego szybko opisała mu stan Itachiego, a potem patrzyła w milczeniu, jak Akasuna ze spokojem i swoim zwykłym znudzeniem zajmuje się Uchihą.

Minęło kilkanaście dłużących się w nieskończoność minut, ale w końcu Sasori odsunął się od łóżka, chowając do torby kolejną strzykawkę i ściągając z dłoni lateksowe rękawiczki.

- I co? – rzuciła niecierpliwie Anayanna, odpychając się od ściany, ale wahając się przed podejściem bliżej.

- Podałem mu lekarstwo na zbicie gorączki, ale nie zaszkodziłoby gdybyś robiła mu zimne okłady, przynajmniej do czasu, aż odzyska przytomność. Wtedy niech wypije ten napar – wyjaśnił Akasuna beznamiętnie i kiwnął głową w kierunku parującego kubka na stoliku nocnym.

- Nie wygląda lepiej.

- Nie oczekuj ode mnie cudów, nie jestem medykiem. Orochimaru powinien go przebadać kiedy łaskawie znowu pojawi się w siedzibie.

- Co mu tak właściwie dolega? Myślałam, że to może na misji, ale...

- Ale nie ma żadnej rany, prawda? – Sasori był już w drodze do drzwi, ale zatrzymał się i ponownie odwrócił, patrząc na nią uważnie. -  Potem pomyślałaś, że to może jakaś trucizna, ale nic o tym nie wspomniałem, ani nie przygotowałem antidotum. Jesteś bystra jeśli się postarasz, ale w tym przypadku po prostu nie chcesz przyjąć do wiadomości tego, czego sama się już domyśliłaś – Akasuna podszedł bliżej, nie spuszczając z niej nieruchomego spojrzenia. – Uchiha jest chory. Nie powiedział ci o tym w dzieciństwie, kiedy się przyjaźniliście i nie powiedział ci o tym teraz, kiedy jesteście razem. Prawdopodobnie dalej nic byś nie wiedziała, gdybyś nie znalazła go podczas jednego z ataków. – Sasori przymknął na chwilę oczy, jakby napawając się jej szokiem. Potem ruszył do wyjścia. – Zwykle nie mieszam się w sprawy innych, ale uznaj moje wyjaśnienie za przysługę. I zastanów się nad tym co robisz, niszcząc sobie zdrowie na własne życzenie, kiedy inni nie posiadają możliwości wyboru.

Drzwi zamknęły się cicho, a Anayanna poczuła się jak skarcony uczniak akademii. Akasunie najwyraźniej nie przeszła złość za jej narkotyczne seanse i najwyraźniej zauważył braki w pastylkach uspokajających i przeciwbólowych w swojej apteczce.

Biorąc się w garść, Anayanna rozruszała zdrętwiałe mięśnie ramion i barków i ruszyła do łazienki, gdzie napełniła miskę zimną wodą. Wrzuciła do środka mały ręcznik, a po powrocie do pokoju wycisnęła go dokładnie, równo złożyła i położyła Itachiemu na czoło. Potem okryła go kołdrą, bo pomimo gorączki ciągle przeszywały do dreszcze i nie czując się ani odrobinę mniej zaniepokojona, usiadła na kanapie. Resztę nocy spędziła na przemian drzemiąc, budząc się z wyrzutami sumienia, zmieniając Itachiemu okład i upewniając się, że podczas jej niesubordynacji jego stan się nie pogorszył.

*

Uchiha obudził się dopiero wczesnym popołudniem następnego dnia, ale był tak słaby, że Anayanna musiała go podtrzymywać, gdy próbował przełknąć nieprzyjemny, ziołowy napój. Nie zdążyła zadać nawet jednego pytania, bo z chwilą kiedy jego głowa ponownie dotknęła poduszek, zapadł w kolejny długi sen. Może i tak było nawet lepiej, bo Itachi zdecydowanie sprawiał wrażenie niezdolnego do przeprowadzania poważnych rozmów.

*

W ten sam sposób minęło kilka kolejnych dni, w trakcie których Itachi był przytomny tylko parę minut, a milczący Sasori każdego ranka dostarczał nową porcję naparu i sprawdzał jego stan. W końcu jednak nawet sceptyczna Anayanna musiała przyznać, że to wszystko nie było jednak bezsensowne, bo twarz Itachiego zaczynała odzyskiwać zwykły blady, lecz zdrowy kolor, jego sny stawały się coraz bardziej spokojne, a oddech miarowy.

Któregoś wieczoru, po kolejnej krótkiej drzemce, Anayanna otworzyła oczy i zobaczyła całkowicie wybudzonego Itachiego, siedzącego na łóżku. Słysząc ruch, spojrzał w jej stronę, a widząc że też już nie śpi, uśmiechnął się do niej lekko, w tej swój skromny i ukradkowy, ale czuły sposób. Anayanna prawie natychmiast znalazła się obok, dotykając jego czoła i wyczuwając znajomy chłód skóry. W końcu pozwoliła sobie na rozluźnienie i westchnęła z ulgą, przytulając się do Itachiego i całując go w policzek. Ręce, które ją objęły były tak silne jak zawsze i przymykając oczy, przez chwilę prawie wierzyła w to, że wszystko jest w porządku.

- Przyniosę ci coś do jedzenia – odezwała się w końcu, pragnąc jeszcze choć przez chwilę odwlec rozmowę.

- Chyba nie jestem jeszcze w stanie jeść – odparł cicho Itachi, a z jego głosu nie zniknęła jeszcze całkowicie chrypka i napięcie.

Anayanna odsunęła się i spojrzała na niego surowo, ale on niewiele sobie z tego robiąc, tylko wzruszył ramionami.

- No to chociaż wypijesz herbatę – postanowiła i nie czekając na jego odpowiedź, ruszyła do drzwi.

Wyjście na korytarz, po tylu dniach w pokoju, było jak przejście do innego świata. Za zamkniętymi drzwiami, w otoczeniu światła, ciepła i ładnych mebli, prawie zapomniała, że ciągle znajduje się w pułapce, ukryta głęboko pod ziemią. Korytarze organizacji powitały ją swoim lepkim chłodem, wilgocią, mdłym światłem pochodni i uczuciem niepokoju, pełznącym jak robak wzdłuż kręgosłupa. Zatęchłe powietrze było dla niej w dziwny sposób odświeżające, stanowiło lepszą alternatywę niż słodko-mdlący zapach krwi, ciągle unoszący się w jej pokoju.

W kuchni nie spotkała nikogo, na co liczyła, bo nie miała ochoty na żadne przyjacielskie pogawędki. Wsypała do dużego, wyszczerbionego kubka zieloną herbatę i przysiadła na parapecie, czekając na zagotowanie się wody. Musiała być wyczerpana po kilkudniowym, nieustannym czuwaniu nad Itachim, bo jak inaczej przegapiłaby czyjeś wejście? W jednej chwili kuchnia była całkowicie pusta, a mrugnięcie później na jej środku stała mała postać. Prawda była taka, że Anayanna, z ciągle napiętymi nerwami, w żadnym razie nie przegapiłaby otwarcia drzwi, ani kroków na skrzypiących panelach, ale nic takiego nie miało miejsca, czego nie chciała przyjąć do wiadomości. Świadomość, że ciągle nie zna umiejętności tego dziecka, wprawiała ją na zmianę w furię i przerażenie, wolała już uwierzyć, we własną nieuwagę.

- Kieran – powitała go cicho, zeskakując z parapetu, kiedy zadźwięczał sygnał czajnika.

Chłopiec podszedł bliżej, zupełnie bezszelestnie, wgapiając w nią szeroko otwarte oczy. Anayanna powstrzymała dreszcz.

- Przez kilka dni nie wychodziłaś z pokoju, coś się stało? – spytał poważnie, próbując jednocześnie wyczytać odpowiedź z jej twarzy.

- Itachi zachorował, musiałam się nim zająć.

- Itachi? Zachorował? – powtórzył Kieran zaskoczony, jakby te słowa nie mogły stać koło siebie w jednym zdaniu.

- Tak, ale już jest w porządku – wyjaśniła Anayanna, prawie czując sztuczny posmak tych słów na języku i wykrzywiając z trudem wargi, w coś na kształt uśmiechu.

Kieran jeszcze przez chwilę wydawał się zbity z tropu, ale potem nagle zrozumienie wypłynęło na jego twarz i pokiwał głową.

- To dobrze – powiedział, uśmiechając się w dziwnie smutny sposób i szybko wyszedł z kuchni, pozostawiając Anayanne z dłonią kurczowo zaciśniętą na krawędzi blatu i boleśnie mocno przygryzioną wewnętrzną stroną policzka.

Z hukiem odkładając na miejsce czajnik, zastanawiała się, czy była jedyną osobą tutaj, żyjącą w błogiej nieświadomości odnośnie choroby Itachiego i jakim cudem wie o niej nawet Kieran, będący członkiem organizacji od niedawna.

Wracała do pokoju, ściskając kubek z herbatą jak ostatnią deskę ratunku, przed ogarniającą ją złością. Kiedy weszła do środka, Itachi właśnie wychodził z łazienki, wycierając ręcznikiem wilgotne włosy, a gniew Anayanny na chwilę przysłoniło zdziwienie, że w czasie jej nieobecności zdążył wziąć prysznic. Włóczenie się po korytarzach musiało jej zająć więcej czasu niż początkowo sądziła.

Zaskoczenie, szybko jednak ponownie ustąpiło miejsca złości i Anayanna z rozmachem odłożyła kubek na stół, przy okazji odrobinę wychlapując jego zawartość.

- Nie powinieneś jeszcze wstawać – warknęła, zakładając ręce na piersi i mierząc Itachiego chłodnym spojrzeniem.

- Nic mi już nie jest, czuję się dobrze – odparł swobodnie.

- Ach tak? A kiedy znowu ci się pogorszy?

Itachi przeszedł obok niej, sięgając po kubek i choć na pierwszy rzut oka zachowywał się naturalnie, Anayanna mogła wyliczyć na palcach czynniki, które wprawiały ją w pewność, że udaje. Choć dla osób trzecich, Itachi stanowił chodzącą zagadkę, ona znała go praktycznie od zawsze i jego zachowania i nastroje nie były dla niej żadną tajemnicą. To działało też w drugą stronę, dlatego Anayanna wiedziała, że Itachi ignoruje jej wściekłość, a nie po prostu jej nie dostrzega.

- Dlaczego miałoby mi się pogorszyć? – rzucił lekko, z idealnie obliczoną dawką zdziwienia i uniesioną z zainteresowaniem brwią.

Anayanna zacisnęła pięści, czując jak paznokcie wbijają jej się w skórę dłoni, a ból pozwala jej zapanować nad gniewem.

- Och, no nie wiem – wysyczała jadowicie, zbliżając się do Itachiego. – Może dlatego, że jesteś na coś chory od dziecka i to się ciągle powtarza, a ja dowiaduję się o tym dopiero jak znajduję cię dławiącego się własną krwią?!

- To nic takiego, naprawdę...

- PRZESTAŃ MNIE OKŁAMYWAĆ! – wrzasnęła Anayanna, czując jak cudem zachowywane resztki spokoju właśnie wymykają jej się z rąk. – Co to za choroba?

Itachi zamierzał najwyraźniej zbyć ją milczeniem, ale zastąpiła mu drogę, gdy ponownie zamierzał ją minąć.

- Daruj sobie to przesłuchanie – oświadczył zimno, głosem kierowanym zawsze do innych i nigdy do niej.

Dłoń Anayanny automatycznie zacisnęła się na jego koszulce, ale na Itachim nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Patrzył na nią z góry, niewzruszony i nawet nie próbował się wyrwać, a ona chyba pierwszy raz w życiu zapragnęła go uderzyć, tak naprawdę i solidnie, żeby przestał w końcu udawać robota i okazał więcej niż cień emocji, podczas gdy ona wręcz nimi kipiała.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

- Właśnie dlatego – odparł i odtrącił jej rękę, a Anayanna poczuła się prawie tak jakby to on ją uderzył.

- To źle, że się martwię? – spytała cicho, spuszczając z tonu i patrząc na niego poważnie.

- Robisz aferę.

- W porządku. Żadnych afer – powiedziała spokojnie, ale jeśli Itachi sądził, że skapitulowała, to grubo się pomylił, słysząc jej kolejne słowa. – Pójdziemy do Orochimaru kiedy wróci.

- Nie – świadomość, że po tylu latach znajomości, ciągle potrafią się nawzajem zaskakiwać, w tym momencie nie wydawała jej się niczym pozytywnym. Słysząc beznamiętną, stanowczą odpowiedź Itachiego zamarła, wpatrując się w niego uważnie i próbując odgadnąć jego myśli. Jednak nie tym razem.

- Dlaczego?

- Jeszcze nie tak dawno próbował mnie zabić, żeby tylko dostać Sharingan – wyjaśnił Itachi, nawet nie starając się kryć pogardy w głosie, gdy mówił o Orochimaru. – Nie będę teraz zdawał się na jego łaskę tylko po to, żeby zrobić sobie jakieś niepotrzebne badania.

- Niepotrzebne? Itachi, ty umierasz! – po wypowiedzeniu tych słów zdała sobie sprawę, że taka właśnie jest prawda, a ona wiedziała o tym od początku, od kiedy zobaczyła wyraz jego twarzy i potok krwi wylewający się z jego ust w łazience.

Itachi wymordował swój klan bo nie zgadzał się z jego poglądami, ale ciągle był Uchihą i miał w sobie na tyle rodzinnej dumy i męskiej buty, by po usłyszeniu jej słów wzruszyć ramionami. Anayanna przymknęła oczy i policzyła w myślach do dziesięciu, ale kiedy po ich otwarciu, ciągle widziała przed sobą jego lekceważące, chłodne spojrzenie, nie potrafiła się już dłużej powstrzymywać. Wybuchła.

*

Do ogólnie dotkliwie przemęczonego organizmu, doszło teraz kilka nowych ośrodków bólu, gromadzących się głównie z tyłu jego ciała, między innymi na łopatce, łokciu i potylicy. Itachi nie powinien być zaskoczony, wiedział na co ją stać i wiedział też, że doprowadził ją na granicę, niemniej jednak nie spodziewał się, że nie będzie w stanie jej powstrzymać. Przeliczył się, sądząc, że jego ciało jest już gotowe do walki, nie zarejestrował nawet momentu, w którym ponownie chwyciła go za koszulkę, a teraz stali razem na korytarzu, a za jej plecami widniała sporych rozmiarów dziura, prowadząca do ich pokoju. Wokół unosił się pył z pokruszonego kamienia, a kiedy Itachi się poruszył, odpadło również kilka fragmentów z przeciwległej ściany, do której go przyparła.

Dłoń Anayanna niezmiennie spoczywała na jego gardle, w silnym, jednak nie torującym mu oddechu uścisku, a ona tkwiła nieruchomo, przyciśnięta do niego, z twarzą w zgłębieniu jego szyi. W miejscach, gdzie ich ciała się stykały, Itachi czuł parzący, bijący od niej gorąc. W końcu odsunęła się odrobinę i podniosła głowę, patrząc na niego z bliska, a ogień jej ciała wydawał się teraz niczym, w porównaniu z jej płonącym spojrzeniem.

- Gdyby nie człowiek, o którym mówisz z takim obrzydzeniem, nie spotkalibyśmy się ponownie. Ale ciebie to najwyraźniej nie obchodzi.

Jej dłoń ześlizgnęła się z jego gardła i miała zamiar odejść, ale Itachi złapał ją za nadgarstek, zanim zdążyła zrobić choć krok.

- Nie leczyłem się, bo nie widziałem w tym sensu – zaczął wyjaśniać cicho, z trudem odnajdując właściwie słowa i przezwyciężając niechęć. – Wiesz o tym, że nie zabiłem Sasuke, żeby potem on zabił mnie. Po co miałem marnować czas na badania i przyjmowanie leków, skoro nie zamierzałem dożyć efektów? Wolałem przez ten czas dokończyć kilka spraw i dopilnować, żeby Sasuke dorastał w nienawiści do mnie i przez to stawał się silniejszy. Pojawiłaś się zupełnie niespodziewanie... nie planowałem zakochiwać się w tobie, bo miłość to słabość. Przez te wszystkie lata trwałem w zaplanowany sposób, nie pozwalając sobie na żadne przyjemności i przez to wykluczając każdą potencjalną słabość, ale moją największą słabością zawsze byłaś i chyba już zawsze będziesz ty. Pokrzyżowałaś moje plany i teraz nie bardzo wiem, co powinienem z tym wszystkim zrobić.

Anayanna delikatnie wyswobodziła rękę z jego uścisku i odsunęła się kilka kroków, nie spuszczając z niego wzroku. Kamienny pył osiadł na jej włosach i ubraniu, ale wyglądała na całkowicie spokojną, może trochę rozkojarzoną. Itachi jednak dostrzegał takie detale jak trzęsące się ręce, drgający kącik warg i ostatnie, nerwowe błyski w jej spojrzeniu.

- Więc co teraz?

- Nie wiem – powtórzył cicho Itachi, a ona pokiwała głową. Po chwili zrobiła to ponownie, jakby utwierdzała się w jakiejś decyzji i z jej ust uciekło gorzkie parsknięcie.

- Powinieneś na nowo ustalić sobie listę priorytetów. Dam ci czas, nie chcę wpływać na twoje wybory. A potem po prostu się do nich dostosuje, nie będę się wtrącać jeśli sobie tego nie życzysz – ruszyła wgłąb korytarza, mijając drzwi do pokoju i jeszcze raz zerkając na niego przez ramię. – Ale proszę, przemyśl to jeszcze raz. Jest inny sposób na odpokutowanie swoich grzechów, nie musisz decydować się na samobójstwo, jednocześnie zrzucając jego dokonanie na swojego brata.

Kiedy zniknęła za zakrętem, Itachi osunął się powoli po ścianie na ziemię, zanosząc się kaszlem i wycierając zakrwawioną rękę o spodnie.

*

Paradoksalnie, gdy weszła do salonu spokojnie i cicho, zwróciła na siebie większą uwagę, niż gdy robiła to teatralnie i z rozmachem. Ignorując ciekawskie spojrzenia, skierowała się do stolika z sake ale drogę zagrodziła jej męska sylwetka. Anayanna zadarła głowę i spojrzała prosto w roześmianą twarz Hidana.

- Kłopoty w raju? – spytał słodko, trzepocząc rzęsami .

- Hidan, ostrzegam cię.

- Ooooooch, powiało grozą...

- Jeszcze słowo i cię zabiję.

- Spróbuj kotku – zachęcił Hidan i pochylił się nad nią, ze złośliwym uśmiechem. W następnej sekundzie uderzył z impetem o ścianę, tworząc dziurę na wylot i z hukiem lądując na podłodze korytarza. Rzucając w niego kilkoma szklankami, Anayanna pomyślała z roztargnieniem, że to kolejna zepsuta przez nią ściana tego dnia, więc może lepiej będzie jeśli odpuści sobie informowanie o swoim wyjściu Lidera i po prostu zniknie.

Zabierając ze stolika butelkę sake i bez słowa mijając towarzyszy, wyszła nowo powstałym przejściem na korytarz. Zamroczony Hidan próbował właśnie się pozbierać, ale nie bardzo mu to wychodziło. Powstrzymując chęć, by podarować mu jeszcze jeden, pożegnalny cios, przeszła obok niego i po chwili oddychała już świeżym, nocnym powietrzem.

*

Konoha

Mia Yugito nie należała do przesądnych osób. Między innymi dlatego nie panikowała, kiedy czarne koty raz po raz zaczęły przebiegać jej drogę, dwa razy wysypała sól podczas obiadu z Naruto, przewróciła otwarty kałamarz w trakcie pisania listu do siostry i stłukła podręczne lusterko. Wszystko to ze spokojem nazywała zbiegiem okoliczności, albo zwykłymi wypadkami. Rozsądek Mii nie pozwalał jej zaprzątać sobie głowy tymi złymi omenami, ale jednocześnie nie lekceważył dziwnego uczucia niepokoju, które gnieździło się w niej od kilku dni. Wbrew jej oczekiwaniom, wrażenie to nie przeszło jej z biegiem czasu, a przeciwnie, tylko się nasiliło.

Kiedy kubek z kawą pękł na pół, w momencie gdy Mia wyciągała do niego rękę, postanowiła się poddać. Z ciężkim westchnieniem i świadomością tego, co powinna w końcu zrobić, przymknęła oczy i uspokoiła swoją energię. Niemalże natychmiast zawirowała w niej błękitna chakra, a Mia została wciągnięta w najgłębsze zakamarki swojego umysłu.

Gdy ponownie otworzyła oczy, znajdowała się w olbrzymim pomieszczeniu, leżąc na posadce pokrytej wodą. Pomimo tego, gdy podniosła się do siadu, była całkowicie sucha. Woda pokrywała wysokie ściany, ukryte w cieniu i skapywała z sufitu, jednak pomimo tej wszechobecnej wilgoci, powietrze było ciepłe i duszne, jak w letni dzień tuż przed burzą.

- Nie czas teraz na żarty, ty durna kocico – rzuciła w przestrzeń Mia, odganiając niecierpliwym ruchem ręki małe obłoczki chakry, fruwające wokół i od czasu do czasu, uderzające w jej ciało z nikłym wyładowaniem elektrycznym.

Z ciemności dobiegło ją głośne syknięcie, a potem mrok tuż przed nią rozstąpił się i Mia spojrzała z dołu na wysokie, srebrzyste kraty. Wstała i odsunęła się kilka kroków, by móc spojrzeć prosto w błyszczące, łypiące na nią ślepia. Jedno miało barwę toksycznej żółci, a drugie łagodnego błękitu. O ile kolor pierwszego, mógł być jakimś odzwierciedleniem charakteru właściciela, to drugie stanowiło jego zupełne przeciwieństwo.

- Mała Yugito. Jak miło znowu cię tutaj gościć. – wymruczał koci demon, przeciągając się i leniwie liżąc łapę. Jego olbrzymie, górujące nad Mią ciało, zdawało się być stworzone z granatowych płomieni, pokrytych czarnymi cętkami. Matatabi poruszała od niechcenia dwoma ogonami, patrząc na nią zza krat zmrużonymi oczami. Pomimo tego, że była w postaci zwierzęcej, miała bardzo bogatą mimikę pyska i w tym momencie raczyła Mię jednym ze swoich szyderczo-złośliwych uśmiechów, obnażając rząd ostrych jak brzytwa zębów.

Za każdym razem, gdy patrzyła na swojego demona, jej ciało zalewała wrząca, niekontrolowana nienawiść. Yugito dawno już zaakceptowała swój los jako jinchuriki i choć potrafiła kontrolować negatywne emocje, wiążące się z posiadaniem w sobie bestii, to wszystkie zapory znikały, gdy tylko wracała do tego pomieszczenia i spoglądała w dwukolorowe, drwiące oczy. Zwodniczo słodki głos dwuogoniastej zawsze przypominał jej moment, w którym zginęli jej rodzice i po raz pierwszy go usłyszała, zanoszącego się śmiechem w jej głowie.

- Daruj sobie te powitania – wycedziła przez zaciśnięte zęby, ale zaraz się opamiętała. Nie przyszła tu dzisiaj żeby marnować czas na pogłębianie ich wzajemnej nienawiści, nawet jeśli na widok kocicy miała ochotę udusić ją jej własnymi ogonami. – Wiem, że przez ciebie to czuje – kontynuowała Mia, kładąc rękę na brzuchu, w miejscu, gdzie pod materiałem bluzki kryła się pieczęć. Piekła niemiłosiernie od kilku dni, od momentu w którym Mię zaczął dręczyć bezustanny niepokój.

Matatabi spoważniała, usiadła prosto i przestała mruczeć. Jej falujące do tej pory nad głową ogony opadły na ziemię, a ogień na grzbiecie wzrósł, w parodii jeżącego się futra.  

Jakby jej niecodzienne zachowanie nie był dla Mii wystarczającym zaskoczeniem, to słowo, wypowiedziane tak innym, niskim i zimnym głosem, wprowadziło ją w prawdziwe zdumienie:

- Nadchodzą – oświadczyła Matatabi.

______________________________

~ Ha!

Kto się tego nie spodziewał? Ja. 

Żartuje. Postanowiłam, że koniec z przeprosinami i nie ważne ile będę męczyć kolejny rozdział, ale bloga nie zawieszę i możecie być pewni, że kiedyś w końcu coś się pojawi ♥

Jak tam mijają wam wakacje? Mi osobiście robi się niedobrze, na samą myśl o ich zakończeniu, ale co tam. Przede mną matura, więc zobaczymy jak będę ogarniać blogi. 

Przypominam też przy okazji o moim drugim, hogwarckim opowiadaniu, na którym też niedługo powinno się coś pojawić:

Alyssa Adams

Ściskam i pozdrawiam, buziaki ;3


Edit 23:27
Zapomniałam dodać:
Jestem w trakcie nadrabiana zaległości na waszych blogach, więc jeśli jeszcze nie ma tam mojego komentarza, to wkrótce się pojawi ;D