Rozdział 15

   

   Leżała na kanapie w swoim pokoju i niemiłosiernie się nudziła. Większość wybyła na misje. Bez konkretnego celu wyszła na korytarz i zaczęła się przechadzać po organizacji. Doszła do pomieszczenia w którym jeszcze nigdy nie była, ale jak wiedziała znajdował się tam magazyn różnorodnych broni i narzędzi do ich wykonywania. Drzwi były uchylone, a z pokoju wypadała łuna światła. Cicho podeszła do wejścia i oparła się o futrynę zakładając ręce na piersi. W środku znajdował się młody, czerwonowłosy chłopak, którego jeszcze nigdy nie widziała. Pochylony nad czymś, zdawał się tak pochłonięty swoim zajęciem, że nawet nie zauważył jej przybycia. W rzeczywistości nie zwrócił po prostu na nią uwagi.

   - Czego chcesz? - Zapytał po chwili odwracając się w jej stronę. Znudzone brązowe oczy, twarz bez wyrazu, wyprana ze wszelkich uczuć. Głos monotonny.

   - Achhh już rozumiem.. - Wpatrywała się w znajdującą się za nim postać. A raczej coś co jeszcze do niedawna uważała za żywego mężczyznę. W półmroku pomieszczenia błyszczał metalowy ogon. - Więc cały czas siedziałeś w tej marionetce? - Odpowiedział jej skinieniem głowy. - Ale to też nie może być twoja prawdziwa postać, powinieneś być o wiele starszy.

Chłopak uniósł delikatnie kącik ust i postukał palcami w przedramię. Dobiegł ją głuchy odgłos jakby pukania w drzwi. Wytrzeszczyła oczy.

   - Cały jesteś marionetką?! Ale czad! - Weszła do środka. Przesunęła znajdujące się na jednej z półek kunaie i usiadła na niej.

   Lalkarz wrócił do przerwanego zajęcia z lekkim uśmiechem błąkającym się na wargach. Wreszcie ktoś docenił jego sztukę! Satysfakcja sprawiała mu dziwną przyjemność. Po chwili odwrócił się do dziewczyny i zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Uniosła brwi i czekała aż coś powie.

   -  Świetnie nadawałabyś się na moją marionetkę. – Oświadczył tylko i ponownie zajął się naprawianiem Hiruko. Za plecami usłyszał rozbawione parsknięcie.

   - Przemyślę tą kuszącą ofertę.

   Resztę dnia spędziła przyglądając się pracy Sasoriego i wypytując go o wiele szczegółów. Pomimo jego ponurej otoczki i oschłości, przypadł jej do gustu. Nie sądziła, że zgodzi się odpowiadać na wszystkie jej pytania. Jego samego chyba też to zdziwiło.

*_**

   

   Jakiś czas później księżniczka Anayanna zyskała sympatię prawie wszystkich członków organizacji. Jeśli można to tak nazwać, bo okazywali ją w różny sposób. Kakazou na przykład nie marudził tak bardzo, gdy budżet Akatsuki wydawany był na wymyślne słodycze na które miała ochotę. Tobi śpiewał piosenki skomponowane specjalnie dla niej. Sasori nie miał na razie ochoty wypróbować na niej żadnej nowej trucizny, a Deidara, gdy była zła, zamiast wybuchnąć ją, puszczał w powietrze fajerwerki, które poprawiały jej humor. To zadziwiające z jaką łatwością przyszło jej oczarować największych przestępców na świecie. Tylko Hidan pozostał obojętny na jej urok i za każdym razem gdy ją widział, rzucał jakąś kąśliwą uwagę. Nie sposób było zliczyć ich wszystkich kłótni. Niektóre mogłyby się skończysz naprawdę wielkimi szkodami, ale zawsze w ostatniej chwili komuś udawało się uspokoić dziewczynę. Zwykle to zadanie przypadało Orochimaru bądź Itachiemu.

*_**

   

   Siedzieli właśnie przy obiedzie. Zwykle posiłki w Akatsuki były głośne i huczne. Jadaczka Hidana nie zamykała się, co wywoływało złość Kakazou, gdy ich kłótnia rozpoczynała się na dobre, zwykle któryś z członków próbował ich uciszyć, co wywoływało reakcję łańcuchową dalszych krzyków. Ale tym razem mury siedziby przesiąknięte były złością, wytwarzaną w zastraszających ilościach przez Anayanne. Od wczoraj miała okropny humor, była jak chodzący wulkan i dla większości było jasne, żeby jej nie denerwować. Ponury nastrój udzielił się reszcie, lub po prostu woleli nie ryzykować jej wybuchu i wiążących się z tym kłopotów. Gdy miski z ramen były już w połowie opróżnione, drzwi otworzyły się z trzaskiem i do kuchni weszła księżniczka. Obrzuciła tylko milczącą organizację wściekłym spojrzeniem i skierowała się do lodówki. Napełniła szklaną miseczkę lodami i podduszając gniewnie spust, pokryła je górą bitej śmietany. Przemierzając pomieszczenie z chybotliwym stosem kremu, na zamrożonych, owocowych kulkach, opadła na krzesło obok Deidary.

   - Czego? – Warknęła w odpowiedzi na jego spojrzenie.

   Blondyn fuknął coś cicho pod nosem, ale zajął się swoją zupą. Posiłek upływał w napiętej ciszy, którą wspaniałomyślnie przerwał Hidan. Cały dzień wygłaszał szowinistyczne, obraźliwe uwagi na temat kobiet, a jej już skakało ciśnienie. Właśnie postanowił kontynuować swój monolog. Wszyscy wiedzieli, że to się źle skończy i nie mieli wątpliwości kto będzie poszkodowanym. W pewnym momencie dziewczyna nie wytrzymała i cisnęła w niego z całej siły ogryzkiem jabłka, leżącym z niewiadomych przyczyn na stole. Owoc ze świstem przeciął powietrze  uderzył mocno w jego głowę i wpadł do stojącej przed nim miski. Zapadła głucha cisza a szarowłosy mierzył Ane morderczym spojrzeniem. Powoli podniosła się od stołu a jej dłonie otoczył czerwony promień. Wydychała ciężko powietrze, ręce jej drżały. Hidan jak gdyby nigdy nic, wyjął jabłko z zupy i mruknął lekceważącym tonem:

   - Taka to się nawet do kuchni nie nadaje.. Wariatka. Nic tylko..

   W dokończeniu wypowiedzi przeszkodził mu głośny wrzask. Wokół drobnej sylwetki wybuchło potężne, czerwone światło. Stężenie mocy było teraz tak wielkie, że osobom siedzącym najbliżej zabrakło tchu, ściany pomieszczenia zaczęły się trząść. Jeszcze nigdy nie była do tego stopnia wytrącona z równowagi. Czarne włosy przybrały czerwony odcień i tańczyły wokół jej twarzy. Usta zacisnęła w grymasie złości a dotychczas szkarłatne oczy stały się czarne. Nie dało się odróżnić gdzie kończy się źrenica a zaczyna tęczówka. Raz po raz czerń rozszerzała się i przykrywała całe białko oka, by po chwili powrócić do normalnej wielkości. Z jej ciała wypływały niesamowite ilości mocy. Deidara wyciągnął rękę w stronę dziewczyny chcąc ją uspokoić. Nawet jej nie dotknął, gdy odskoczył sycząc z bólu. Jego dłoń pokrywały czerwone bąble po oparzeniach. Hidan jakby nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji zaśmiał się szyderczo.

   - No dawaj laleczko, czekam.

Kakazou siedzący obok, trzepnął go w tył głowy.

   - Zamknij się idioto! Zaraz nas wszystkich zabije!

   - Nikt cię nie pytał o zdanie materialisto jebany!

   - Cholerny fanatyku, nie będę potem marnował na ciebie moich nici!

   Sprzeczkę przerwało głośne warkniecie wydobywające się z ust dziewczyny. Diabelski grymas na jej twarzy nie znikał. Ułamek sekundy później rzuciła się w stronę szarowłosego, złapała go za poły płaszcza i z całej siły przycisnęła do ściany po drugiej stronie kuchni. Drobne dłonie zacisnęły się jak kleszcze na jego gardle, a z popękanej ściany sypał się tynk.

   - Niech ktoś idzie po Uchihe bo zaraz rozpierdolą pół siedziby.. - Mruknął Sasori kręcąc z rezygnacją głową.

W tym momencie drzwi do kuchni otworzyły się i stanął w nich Lider, a za nim Itachi. Pain wytrzeszczył oczy widząc zaistniałą sytuację.

   - Ja pierdole.. Itachi zrób coś, bo zaraz ten kretyn będzie w tylu kawałkach, że nie będzie opłacało się go zszywać.

   Czarnowłosy jak gdyby nigdy nic, przemierzył spokojnym krokiem kuchnie, jego twarz była bez wyrazu. Podszedł na tyle blisko dziewczyny na ile pozwalała mu emanująca z jej ciała energia.

   - Anayanna, daj spokój. - Cichy, zimny głos nie pasował do sytuacji.

Odwróciła powoli głowę w jego stronę.

   - Ten ponury ciężar jest zbyt wielki, więc powoli się rozpada.. - Głos wydobywający się z jej gardła był niższy i zachrypnięty. Basowy i upiorny.

   Przez chwile wpatrywała się w twarz Itachiego, ten powoli podniósł rękę i złapał ją za ramie. Pod jego dotykiem moc natychmiast się cofnęła, włosy stały się czarne, a oczy wróciły do normalnej postaci. Zmarszczyła brwi, masując sobie skronie i zaciskając powieki z bólu. Hidan zjechał po ścianie na ziemie. Jakby przypominając sobie o jego istnieniu, jednym szarpnięciem podniosła go do pozycji stojącej i wbiła w brzuch nóż leżący obok na blacie. Chwyciła się za głowę, spomiędzy jej zagryzanych do krwi warg, wydostał się stłumiony jęk bólu. Wyminęła Itachiego i błyskawicznie zniknęła za drzwiami prowadzącymi na korytarz. Lider nakazał mu iść za nią.

   Zanim dopadła najbliższej wioski, kilka razy zatrzymała się, prawie mdlejąc. Potwór ryczał donośnie w jej głowie, ogłuszając i pozbawiając kontaktu z rzeczywistością. Ostatkiem woli powstrzymywała się przed wybuchem. Wreszcie wyczuła czyjąś obecność. Był za nią? Jak to możliwe że go przeoczyła? Odwróciła się szykując do skoku. Ręce rozjarzyły się a oczy zaszły mgiełką. Wybiła się mocno i przeskoczyła kilkanaście metrów dzielących ją od ofiary. Wyczuła ciepłe ciało, z całej siły chwyciła je i przyparła do najbliższego drzewa. W cieniu zalśniły czarne, zimne oczy. Wpatrywały się w nią uważnie, bez cienia strachu czy niepokoju. Ręce mężczyzny zwisały wzdłuż ciała podczas gdy ona ściskała mocno jego gardło. Jęknęła głośno. Właśnie w napadzie szału prawie zabiła Itachiego. Natychmiast zwolniła uścisk i cofnęła się o kilka kroków. Na jego szyi, w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą spoczywały jej dłonie, widniały teraz czerwone ślady.

    - Trzymaj się z daleka, nie chce zrobić ci krzywdy.

   Odwróciła się z powrotem i pognała przed siebie. Czuła jak biegnie kilka metrów za nią. Zignorowała instynkty nakazujące jej rozszarpać jego gardło. Poczuła kilka słabych źródeł chakry, znajdujących się kilometr na wschód. Natychmiast rzuciła się w tamtą stronę, przybierając swoje najszybsze tempo. Ułamek sekundy później stała nad rzeką w której kilkoro mężczyzn łowiło ryby, w następnej sekundzie woda zabarwiona była na czerwono, a jej ręce ociekały krwią. Ulga była tak wielka, że prawie się popłakała. Upadła na ziemie, kładąc się na plecach i wystawiając twarz do słońca. Kilka chwil później na polanie bezszelestnie pojawił się Itachi. Podeszła do niego. Starł kciukiem smugę krwi z jej policzka. W miejscu gdzie musnęły ją jego palce poczuła przyjemne ciepło, po plecach przeszedł ją dreszcz. Co to za uczucie?

   - Czemu się nie broniłeś?

   - Przecież nie zrobiłabyś mi krzywdy.

Wolnym krokiem, milcząc, udali się z powrotem do organizacji.

   Tam, od czasu ich zniknięcia Lider „upominał” Hidana.

    - Jeśli jeszcze raz doprowadzisz ją do takiego stanu to przysięgam, że w trybie ekspresowym przestaniesz być nieśmiertelny! Banda idiotów! Z kim ja do ciężkiej cholery muszę pracować! Wynocha mi stąd w tej chwili! Jutro zgłosisz się do mnie po karę! Gdyby nie to że jesteś pieprzonym masochistom byłaby to, cholera, kara cielesna!

Hidan szybko wybiegł z gabinetu. Co jak co, ale Lidera nie należało wykurzać, a jeśli już to potem trzeba szybko uciekać. Pain opadł ciężko na oparcie swojego fotela. Za nim bezszelestnie zmaterializowała się postać Konan.

   - Nie teraz. - Warknął nie otwierając oczu. - Jestem zmęczony.

Kobieta nic nie mówiąc rozpadła się ponownie na milion małych karteczek, wirujących w bladym świetle żarówki. Zaszumiały złośliwie wokół jego głowy, po czym rozpłynęły się w powietrzu. Mężczyzna westchnął nalewając sobie sake.

*_**

Uzumaki Naruto. Samozwańczy zwiadowca wywiadowczy/Przyszły Hokage

Obiekt: Inuzuka Kiba

Kategoria: Złamane serce

Pierwszy dzień obserwacji

Tak się skupiłem na mistrzu Kakashim i ten całej średnio udanej misji, że zupełnie zapomniałem o Kibie. Wspaniałomyślnie przypomniała mi o tym przeoczeniu pięść Sakury. Rany, co za babsko, czasami jest nawet gorsza od babuni Tsunade.. (cholera, nie wiem czy przypadkiem nie będzie chciała poczytać jak idzie mój zwiad..) A co tam! Nie będę się bał jakiejś tam baby, przecież jestem przyszłym Hokage, a nie jakimś pantoflarzem! No, muszę następnym razem powiedzieć Sakurze, że mam dość jej znęcania się nade mną i że jak tak będzie postępować to nigdy nie znajdzie sobie chłopaka! No! O kurna, chyba właśnie ją widziałem, muszę szybko schować notesik!

Dobra, to wcale nie była ona, ale od jutra już się jej nie boję!

Ale dobra, ja tu tak bredzę, a przecież miałem mówić o Kibie. Trochę trudno się go śledzi z tym jego super węchem i Akamaru węszącym za wrogiem, ale jestem przyszłym Hokage, jakoś sobie poradzę! No więc ogólnie, od czasu porwania księżniczki, Kiba jest taki.. niekibowy.. Zawsze był głośnym kretynem, nawet mniej rozgarniętym niż ja, a teraz jest cichy i spokojny. Shikamaru twierdzi, że nie radzi sobie ze stratą ukochanej osoby tak jak Kakashi, bo nigdy jeszcze nikogo nie stracił, a przecież mistrzowi już zginął ojciec i przyjaciele. No więc łazi tylko smętnie i odstrasza wszystkich tą swoją ponurą gębą. Zastanawiam się co by tu zrobić, żeby poprawić mu humor.. W końcu jako przyszły Hokage muszę dbać o swoich przyszłych poddanych.. O idzie mistrz Iruka, pogadam z nim, może coś mi pomorze wymyśleć. Ale zapiszę to później, bo po ostatnim zalaniu dziennika ramenem, staram się nie nosić go tak wszędzie i na widoku. W końcu jest narażony na niebezpieczeństwo, a co gdyby ktoś postanowił wykraść mi te ściśle tajne dane? (Jeszcze pokazałby Sakurze, co o niej pisałem..) Hmmm.. Sakurcia-chan jest śliczna! (To tak na wszelki wypadek) Swoją drogą kto by pomyślał, że tak trudno wyczyścić kartki zalane ramenem? Dobra, mistrz już do mnie podchodzi, skończę później!

Świetne wieści! Zawsze wiedziałem, że Iruka-sensei to jest gość! Powiedział mi, że jutro odwiedza go jego kuzynka, jest w moim wieku, pokazał mi nawet jej zdjęcie. Co prawda sprzed kilku lat, bo dawno jej nie widział, ale teraz jest pewnie jeszcze ładniejsza! Wystarczy tylko wyciągnąć Kibe z domu i zaprowadzić ją do niej, na pewno się ucieszy, przecież uwielbia dziewczyny! Właśnie idę za nim i jak na razie chyba mnie nie wyczuł. Gdzie on tak zmierza? Mijamy piekarnie, mieszkania, sklepy, restauracje, bar.. O wchodzi do baru. Do baru?! Jak będzie jutro na kacu, to na pewno nie poderwie Irukowej kuzynki, muszę go stamtąd wyciągnąć..!

____________________

Noo! Jestem :D

Wreszcie udało mi się nadrobić nowości na waszych blogach.

Przepraszam, że tak późno, no ale wiecie o co chodzi ;3

Zostałam nominowana przez Zochan do nagrody Versatile Blogger. Bardzo dziękuje kochana za uznanie, ale wiesz jak to jest, ciężko mi było nominować 11 blogów do Libstera a teraz jeszcze 15.. Także napiszę jakieś fakty, ale dalsze nominację sobie odpuszczę ;D

Siedem faktów o Anayannie:

1. Twierdzę wszem i wobec, że Marilyn Manson będzie moim przyszłym mężem.

2. Jak byłam mała to mówiłam, że będę tańczyć w przyszłości na stole (lol), ale moim największym życiowym marzeniem było zostanie sławną aktorką i mieszkanie w Nowym Jorku.

3. Nie lubię ludzi. Serrio, jestem aspołeczną psychopatką. Nie, że wszystkich, bo mam tam jakieś kumpele i was, czytelniczki kocham, ale jak widzę obcych ludzi na ulicy, to wszystko mnie w nich tak wkurza, że mam ochotę ich zabić xD Począwszy od wyglądu, skończywszy na głupim zachowaniu.. Socjopatka

4. Jestem psychofanką tatuaży i piercingu *.*

5. Nie cierpię wf, na półrocze miałam dwa (z którego jestem niezmiernie dumna), ludzie z klasy pytają czy już się uczę na komisa z wf na koniec roku xD

6. Chodzę do liceum policyjnego, ale nie zdziwiłabym się jakbym w przyszłości wylądowała za kratami. 

7. Zawsze marzyłam żeby mieć przyjaciela-geja.

No, to by było na tyle. 

Pozdrawiam kociaki! ;33